Stand-upcomedian William Boeva legt in zijn show ‘13’ de lat torenhoog, en springt er probleemloos over

Zijn derde show maakte William Boeva met theatermaker en schrijver Johan Terryn. De twee keken de dwangneuroses van Boeva én de samenleving recht in de ogen. Het levert een schitterende show op die doet schateren én slikken.

‘Geen idee wie het voorprogramma verzorgt. Hopelijk is het goed’, mompelt Terryn die naast ons plaatsneemt in de zaal. Dan komt ‘voorprogramma’ Stijn Verdegem op. Hij stelt zich voor als ex-kinderverzorger en start aan een vijftien minuten durend moppenparcours waarbij hij de risico’s niet schuwt en vlijmscherp langs én dwars door taboes scheert. Na een kwartier zijn de lachspieren bijzonder goed opgewarmd. Boeva zal rustig kunnen opkomen en zelfs met een flauwe mop geschater scoren. Maar dat verloopt helemaal anders…

Verdegem gaat af en het roodfluwelen doek gaat op. Je kijk naar een labyrint van grote, witte transparante doeken. Alsof je in de ietwat mistige bovenkamer van William Boeva bent verzeild. In de verte zijn een ladder en wat booze te zien. De doeken zijn zo opgehangen dat ze een kleine gang vormen naar het centrum van het podium. Dat is Boeva’s speelplek. Daar staat een bankje. Op dat bankje liggen de telefoon van Boeva – onder meer om onbegrijpelijke quotes van Ish Ait Hamout voor te lezen – en een pennetje met roze pluche.

Boeva surft niet op het opwarmwerk van het uitstekende voorprogramma maar breekt het vakkundig af. Dat is ronduit moedig. En dat is meteen het woord dat deze show, en Boeva, typeert.

Boeva’s stem klinkt als voice-over: ‘Hier is hij dan…’ Intussen zie je Boeva opkomen. Twijfelen. En weer afgaan. En opnieuw: opkomen. Twijfelen. En weer afgaan. En opnieuw: opkomen. Twijfelen. En weer afgaan. En opnieuw. Hij geraakt eventjes helemaal tot aan de rand van het podium, vlakbij het publiek. Daar bekent hij dat hij ‘het niet voelt’. Er is weinig lachwekkends aan. Je ziet een man die worstelt met zijn demonen. Maar het publiek lacht tóch. Onwennig.

Zo’n intro die net niet wil surfen op het opwarmwerk van het voorprogramma maar het zowat vakkundig afbreekt, is ronduit moedig. Dit is meteen het woord dat deze show, en Boeva, typeert. In zijn vorige show B3oeva racete hij met veel moppen en zelfrelativering door zijn bestaan als prille dertiger dat sinds kort vaderloos was. Zelden zagen we een stand-upcomedian het applaus zo ontroerd in ontvangst nemen. Dat bewees bovenal dat hij het tere hart op zijn moppen tappende tong draagt.

Dat bewijst hij in deze show zo mogelijk nog meer. Boeva wéét hoe hij met een publiek in interactie moet gaan. Hij wéét hoe hij een mop kan vertellen. Maar hij wil méér doen. Dat doet hij in 13. En hoe. Hij vertelt over het leven met dwangneuroses en OCD (Obsessive Compulsive Disorder). Hij heeft het over de NIPT-test – zonder die expliciet te vermelden – die ervoor zorgt dat mensen zoals hij niet meer kunnen geboren worden. ‘Ik ben wellicht de laatste dwerg’, verklaart hij. Waarna hij een jonge toeschouwer zoekt en de jongen uitlegt wat hij later aan zijn kleinkinderen zal kunnen vertellen. Hij vertelt onbeschaamd over de blikken van anderen, ook als die anderen joden zijn…

Zonder schroom op de gevoelige plekken van onze samenleving duwen, dat is wat Boeva meesterlijk doet. Hij duwt hard genoeg zodat we het voelen. Hij duwt nooit te hard en vermijdt het ‘choqueren om te choqueren’.

Gekleed in een jeans en een T-shirt waarop in koeien van cijfers zijn voormalig ongeluksgetal ‘13’ staat, pivoteert hij met een dwanggedachte over citroenen en zure bakkes. Hij dribbelt van fantaseren aan de kerstdis over een avontuurtje met zijn schoonmoeder naar autodieven met een voorliefde voor te korte jeansbroeken. Hij spurt van zijn eigen neuroses naar die van de samenleving, zoals ‘geloof’. Dat laatste thema zet hem onder meer aan tot een fantastische scène waarin hij zijn ontmoeting in het hiernamaals met Jezus Christus speelt. Tussendoor gaat hij af en toe op het bankje zitten. Om openlijk over zijn donkerste gedachte te praten. Het licht wordt dan telkens subtiel aangepast. Het pennetje ligt naast hem.

Een ijzersterke show die je alle hoeken van Boeva’s bovenkamer laat zien: de geestige, de donkere, de geëngageerde, de maatschappijkritische, de poëtische en – last but not least – de liefhebbende.

Dat pennetje zorgt voor een ontwapenend mooi einde van een secuur geschreven show waarin alle grappen geen stoet maar een canvas vormen waarop het portret van een schoon, getormenteerd mens te zien is. Die show laat je alle hoeken van Boeva’s bovenkamer laat zien: de geestige, de donkere, de geëngageerde, de maatschappijkritische, de poëtische en – last but not least – de liefhebbende.

13 is een ijzersterke show waarin Boeva comedy brengt al stoeiend met de geplogenheden van ‘klassiek theater’. Vroeger had Boeva schrik van ‘13’. Onterecht. Het blijkt het getal te zijn waaronder hij als stand-upcomedian excelleert. Hopelijk is hij niet ‘de laatste dwerg’, maar hij is momenteel zeker de geestigste en de meest innemende der Lage Landen.