Sopraan Lieselot De Wilde riskeert een blauw oog tijdens het beeldschone ‘Figurine’

Kronkelend langs een houten sculptuur van Mirella Weingarten brengt sopraan Lieselot De Wilde een muzikaal en visueel intrigerende ode aan vrouwen.

Mocht je dezer dagen Lieselot De Wilde tegen het lijf lopen met één of twee blauwe ogen, dan is dat gelukkig geen gevolg van geweld of te wilde nachten maar van het repeteren met de houten sculptuur van Mirella Weingarten.

Die sculptuur oogt als een brede, houten wand. De wand bestaat uit verschillende horizontaal gestapelde balken. Alle balken kunnen los van elkaar bewegen. De volledige sculptuur hangt – middels een onzichtbare staaf dwars door alle balken – enkel millimeters boven een vierkant spiegelpodium. Door de staaf kan de wand geruisloos rond de as draaien.

Terwijl Lieselot De Wilde tussen de balken glijdt, stoot ze klanken uit. Van heel tedere klanken tot paniekerige klanken en zelfs een woeste ‘raaaaah!’ die aan Lady Gaga in Bad Romance doet denken.

Figurine start dan ook met een draaiende wand. De Wilde – blootsvoets, in zwarte broek en zwarte top – leunt met het voorhoofd tegen de wand en duwt de wand zo zachtjes in beweging. Intussen speelt zachte muziek en een zachte mannenstem die klinkt als een radiostem uit de vorige eeuw. ‘Here we can see a woman. A woman must be honest with herself. We can see sadness. Joy. Every human emotion’, zegt de stem. Die stem klinkt steeds dwingender en sneller. De wand tolt steeds sneller. Tot De Wilde zich laat vallen.

Na de val beklimt ze de constructie. Ze duwt de baken los van elkaar. Daardoor verandert de wand in een soort beweeglijke, houten asterisk. De Wilde glijdt en klimt tussen de balken. Soms lijkt ze in een baarmoeder te kruipen. Soms lijkt ze te liggen in een doodskist of te vluchten voor geweld in een loopgraaf. Intussen stoot De Wilde klanken uit. Van heel tedere klanken tot paniekerige klanken en zelfs een woeste ‘raaaaah!’ die aan Lady Gaga in Bad Romance doet denken.

De muziek volgt de emoties. En de mannenstem geeft ‘commentaar’. Je ziet De Wilde worstelen met de balken en je denkt aan het geworstel van vrouwen tegen heerszuchtige mannen, geweld, oorlog, glazen plafonds, …

Tot de balken zich tot een trap draaien. De Wilde beklimt de trap behoedzaam. Ze gaat zitten en zingt, begeleid op contrabas door Brecht Beuselinck, een bloedmooi loflied aan elke vrouw: ’If this is a picture of a woman’.

De Wilde won Ultima Muziek 2021. Ze bewijst in Figurine waarom. Uit de programmabrochure leren we dat het uitgangspunt van dit stuk deze vraag is: ‘hoe staat het met het zelfbeeld van vrouwen in en buiten de kunsten?’ Inspiratie vond De Wilde onder meer bij Ordo Virutum, een compositie van Duitse componiste Hildegard van Bingen (1098-1179) over een menselijke ziel die verleid wordt door de duivel. Helaas is dat enkel te ontdekken door de programmabrochure. Net zoals je pas in de programmabrochure ontdekt dat ‘de mannenstem’ eigenlijk een stem is van make-up-tutorials uit de jaren vijftig…

Lieselot De Wilde is een sopraan die haar gouden stem niet zomaar aan repertoire verleent maar aan figuren, groepen, ideeën die een gouden stem behoeven.

Het is jammer dat die info niet duidelijker vertaald wordt naar het podium. Maar hoe De Wilde deze ode aan de vrouw zowel visueel als muzikaal vormgeeft, is fris, uniek en doet uitkijken naar haar verdere parcours. Dit is een sopraan die haar gouden stem niet zomaar aan repertoire verleent maar aan figuren, groepen, ideeën die een gouden stem behoeven. Wil ze ‘onderwijzen’? Geenszins. Ze wil met schoonheid wijzen op schoonheid in de wereld. In Figurine staat schoonheid synoniem voor vrouwelijkheid.