Sandrine Van Handenhoven imponeert als Josephine Baker

Voor Judas Theaterproducties de handdoek in de ring gooit – door gebrek aan structurele subsidies – levert het nog één musical af: Josephine B. Een leven in revue met Sandrine Van Handenhoven in de rol van de Frans-Amerikaanse zangeres Josephine Baker. En ze doet dat met een down-to-earth naturel en flair.

‘Maak plaats!’, wil je geregeld naar de scène roepen. En ook ‘applaus!’ wil je vaak jubelen. De eerste kreet wil je vooral naar het lompe decor roepen. Dat decor bestaat uit een projectiedoek, showtrap en verrolbare panelen – ze lijken gehouwen uit de flanken van een kathedraal – die doorheen de voorstelling alle mogelijk ruimtes verbeelden waar Baker belandt. Die panelen zijn heel slim bedacht door scenograaf Arno Bremers maar zijn allesbehalve handig en mooi op een krappe scène als die van de rode zaal van het Fakkeltheater. Bovendien verstoppen ze het uitmuntende orkest.

Uitmunten op een overvol podium

‘Applaus!’ wil je roepen telkens Sandrine Van Handenhoven een song van Baker vertolkt of met een gouden mimiek en subtiel acteerwerk de pijnpunten in Bakers leven aanraakt: haar onvervulde kinderwens, haar verbeten strijd tegen het racisme. ‘Je mag die bananen in uw kut steken’, antwoordt ze haar allereerste manager Paul Colin (een iets te gretig spelende Juan Gerlo) wanneer die haar in een bananenrokje het podium op wil jagen. Uiteindelijk trekt Baker het rokje aan maar draagt het met een verpletterende waardigheid. De act geeft het startschot van haar carrière.

Van Handenhoven bewijst in Josephine B. – een herneming van de creatie die in 2013 in wereldpremière ging, toen met zangeres Leki in de hoofdrol – dat ze een uitmuntende zangeres én actrice is die een twee uur durende show moeiteloos kan dragen zonder een valse noot te zingen of te spelen. Regisseur Martin Michel omringt haar met een achtkoppige groep straffe mannelijke dansers en zangers die, soms met net iets te veel nadruk en flirtend met overacting, alle belangwekkende mannen in Bakers leven (1906 – 1975) vertolken. Van Abatino tot Martin Luther King. En Arno Bremers stopt alle personages in prachtige kostuums. (Zélfs de nazi’s: zij worden getooid worden met een felroze glitterband rond de arm.)

Frank Van Laecke verwerkte Bakers leven in een glashelder script dat je moeiteloos doorheen haar turbulente leven loodst. Of beter: haar negen levens als onder meer beginnende cabaretière, als diva, als spionne van het Franse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, als moeder, als echtgenote, als activiste en als wereldster in Parijs.

Sandrine Van Handenhoven bewijst in Josephine B. dat ze een uitmuntende zangeres én actrice is die een twee uur durende show moeiteloos kan dragen zonder een valse noot.

De voorstelling heeft een stuwend ritme – met dank aan componist Sam Verhoeven en de muzikale arrangementen van Thomas Vanhauwaert – en is op haar best in de scènes tussen Van Handenhoven en Kobe Van Herwegen die de rol van Jo Bouillon, Bakers laatste manager en levenspartner met verve en natuurlijke flair vertolkt. Ook de ontmoeting met King – vlot vertolkt door Leo-Alexander Hewitt – ontroert.

Te weinig ruimte voor de muziek van Josephine Baker

De voorstelling begint en eindigt in het Panthéon. Daar is Baker op 30 november 2021 bijgezet als een van de Fransen die een belangwekkende rol speelden in de geschiedenis van Frankrijk. Daartussen worden alle belangrijke levensmomenten zo kort en duidelijk mogelijk vertolkt. Wat jammer is: pijnlijke momenten worden niet alleen bezegeld met stilte maar ook met een (soms iets te) uitgesponnen, zoete tearjerker. We begrijpen dat dit de natuurlijke reflex van een musical is. Maar in een revueachtige voorstelling over het leven van Baker en met haar geweldige oeuvre Baker dient toch Bakers fantastische muziek alle ruimte te krijgen? Hoe Van Handenhoven, bijvoorbeeld, Don’t Touch my Tomatoes of J’ai deux amours brengt, is pure Bakerklasse.

Ruimte. Dat mist Josephine B., vooral letterlijk en soms figuurlijk. Desalniettemin vertelt deze voorstelling glashelder en met pittige schwung het bewogen levensverhaal van Josephine Baker én is het een bijzonder aangenaam weerzien met een getalenteerde actrice en zangeres die veel te lang uit de grote spotlights is gebleven. Tijd om terug meer ruimte te maken voor Sandrine Van Handenhoven?