Rocken met overschotjes van de schrijnwerker: Maxim Storms kan dat

Nuggets is de eerste solo van Maxim Storms. Vertrekpunt is de vraag: Hoe ga ik het in mijn eentje redden op zo’n groot podium? De schrijnwerker wist raad.

Zou het kunnen dat verbouwingen aan de eigen sponde Maxim Storms geïnspireerd hebben? Of was de invloed van het dadaïsme en van Marcel Duchamp – de kunstenaar die een urinoir tot kunstwerk bombardeerde – belangrijker? De antwoorden zijn minder belangrijk dan de vragen. Die vragen ontstaan wanneer je naar het rommeldecor kijkt.

Maxim Storms zit op het podium te midden schuimrubberbuizen, plastic slangen waar elektriciteitsdraden doorheen kunnen, verfrestjes en oude vodden. Zijn gelaat is wit geschminkt, zijn neus vals en zijn mond rood. Je mag er een hedendaagse clown in zien. ‘Wow, what do we got here? This could be very useful!’  schreeuwt dit clownsmannetje telkens hij op iets ogenschijnlijk banaals stuit. Denk aan een buigbare plank of een bundel plastic buizen.

Dansen doet ‘Mr. Nuggets’ met zijn vrienden. Die vrienden zijn popachtige constructies, bestaande uit schuimrubber en plastic.

Het ventje beweegt zich voort met een vreemdsoortig huppelpasje. Je kijkt, je lacht én je ziet een guitige metafoor van de westerse mens die zijn allenig leven volstouwt met plastic gadgets. Zo lijzig maatschappijkritisch dit klinkt, zo ongedwongen en intrigerend is Nuggets.

Deze performance is verweven met het indrukwekkende parcours dat Storms, vaak in het gezelschap van zijn partner in crime Lobke Leirens, aflegde. De twee hebben een fascinatie voor theater waarin niet het woord maar het bonte beeld en het zéér expressieve spel de hoofdtoon voeren. Bij hen ben je niet aan het juiste adres voor een ‘o zo cool stuk dat ferm herkenbaar wortelt in het woelige leven van de acteur’. Deze twee gaan resoluut voor barok spel, geestige stemmetjes en uitbundige kostuums en grime. Te midden die uitbundigheid ontstaat een intiem en aandoenlijk beeld van ‘de buitenstaander’. Een schoon voorbeeld was hun voorstelling Another Love over de verweerde liefde tussen een stokoude man en vrouw.

Ook Nuggets zoomt in op de buitenstaander. We beleven een dag in het bestaan van een totaal vereenzaamde ziel die het liefst over ‘wij’ spreekt en daarmee doelt op zichzelf en zijn plastic vrienden. Dansen doet ‘Mr. Nuggets’ met zichzelf en zijn vrienden. Die vrienden zijn popachtige constructies, bestaande uit schuimrubber en plastic. Aan het begin van de voorstelling vraag je je af hoe Storms in zijn eentje een vol uur zal boeien met weinig meer dan een handvol woorden en een scène vol rommel.

Wel, hij boeit mateloos. Dankzij het onbeschaamd geestige spel, het enthousiasme waarmee hij zijn plastic vrienden ontdekt en de tederheid waarmee hij zich tussen zijn vrienden nestelt. Nuggets meandert tussen performance, mime en beeldende kunst. Het is bruut vormgegeven, vievig theater dat ontroert én ons een vermakelijke spiegel voorhoudt.