Holy Shit! Suzanne Grotenhuizen lost de wereldproblemen op in één cabaretsolo

Suzanne Grotenhuis broedde onverwacht lang op de solo Holy Shit. Die lange broedtijd resulteert in een solo die perfect imperfect is en haar toelaat voluit te spelen, te charmeren én te laten lachen.

‘Hoi Els, wat fijn dat je naar Suzannes voorstelling komt. Door allerlei omstandigheden hebben we de laatste weken niet genoeg kunnen repeteren dus we willen je vragen om nog niet te recenseren.’ Die mail kregen we in december, net voor de première van Holy Shit, van de artistiek leider van De Nwe Tijd. Het is opvallend dat een artistiek leider zo’n mailtje stuurt, amper een dag voor aanvang. Maar het is alleszeggend voor de druk waaronder Grotenhuizen stond én voor het statement dat ze in haar solo maakt: néém tijd.

Holy Shit toont dat kunstenaars vaak het voortouw nemen in een andere manier van leven. Een manier met meer tijd, bijvoorbeeld.

Voel je je nog niet klaar om die gehaaide recensenten in je zaal te hebben die elk woord fronsend onder een loep houden? Neem meer tijd. Dat deed Grotenhuizen. Dat verdient respect én dat toont – alweer – dat kunstenaars vaak het voortouw nemen in een andere manier van leven. Een manier met meer tijd, bijvoorbeeld.

EEN VLOTTE SOLO DIE HET ANTWOORD LIJKT OP DE VRAAG ‘HOE IS ‘T ?’

Wie nu denkt: ‘Geeuw, dát wordt ongetwijfeld een prekerig saai stuk’. Niets van! Grotenhuizen doet net het omgekeerde. Ze komt op en draagt niets meer dan een zwart shirt, zwarte broek, sneakers en een blauw jasje. Ze vertelt alsof je met haar op een terrasje zou zitten en haar net vroeg: ‘Hoe is ’t?’

Ze vertelt over hoe ze honderden keren naar een reddingsfilmpje van een witte ezel in India keek, ze vertelt hoe ze ternauwernood overleefde op het grootste theaterfestival in het Schotse Edinburgh, ze vertelt over de kermis, ze vertelt over haar mentor, haar relatie met fietsdieven, een drama in haar lijf en hoe ze tussen al die avonturen door zichzelf een beetje (veel) dreigde te vergeten en verwaarlozen.

Drie jaar – zo lang broedde Grotenhuizen op deze solo – kauwde ze op dit verhaal: ze wilde het grappig, goed, doorleefd brengen. Ze wilde eerlijk zijn, heerlijk vertellen én een snedig statement maken over hoe ze in haar eigen leven ervoer dat niet genoeg tijd nemen je fysiek en mentaal kan vloeren. Eens je dan op de vloer ligt, vraag je je af waarom je je in godsnaam laat leiden (lijden?) door die mallemolen en waarom iedereen het vandaag zo verdomd moeilijk heeft om te durven remmen en ‘help me’ te zeggen.

Met deze solo helpt Grotenhuis haar publiek aan een lach, een traan en een stevige motivatie om wat meer tijd te nemen voor jezelf. Zonder zweverigheid. En met veel rollende grote en kleine lachsalvo’s.