‘Monstera’ is een komedie die (vooral) gedijt op boeren, schilfers en geestige grimassen

Regisseur Peter Monsaert floot enkele acterende paradepaardjes bij zich. Met hen knutselde hij een komedie die bestaat uit 40% Wachten op Godot en 60% De ingebeelde zieke. Het is een smakelijke mix die (nog) niet perfect gemengd is.

Voor wie last heeft van winterblues is er goed nieuws: Joke Emmers trekt tot 23 december door het land. Ze doet dit al boerend, al babbelend en al knabbelend op rauwkost. Zij vertolkt de immer opgetogen godsdienstleerkracht Caroline in Monstera.

Caroline is een van de vijf mensen die zich inschreven voor een mysterieuze auditie. Monstera speelt zich af in de wachtkamer van de auditieplek. Elk van de personages hoopt met de rol door te breken en, bovenal, een resoluut andere wending aan het leven te geven. Naast Emmers worden die personages vertolkt door de immer stuiterende Robrecht Vanden Thoren als charmezanger Benny, een heerlijk droogkomische Tom Ternest als de schilferende Goormans Ryan, Colette Goossens als de bedeesde Tine en Arend Peeters als de lenige Sebastiaan.

TE VEEL GATEN, TE WEINIG VERHAAL

Waarom kleefde regisseur Peter Monsaert de titel ‘Monstera’ op deze voorstelling? De monstera is een exotische plant met diepgroene bladeren vol gaten. De plant is een geknipte metafoor voor de ziel van de personages – te veel kwetsuren brandden er gaten in – én voor de verhaalstructuur van het stuk… Helaas is die structuur niet meteen de troef van het stuk. Er zijn te veel gaten en er is iets te weinig verhaal. Er zijn vooral veel aanzetten tot kleine, persoonlijke verhalen van de vijf.

Gelukkig heeft het stuk een andere troef: spelplezier. Emmers opent de voorstelling. Ze wandelt als eerste de wachtkamer in. Boerend van nervositeit. Het boeren mondt uit in een heuse boerende ‘rapsolo’ die meteen een van de heerlijkste scènes van de voorstelling is. Emmers bewijst nogmaals moeiteloos wat voor een komisch talent, mét integer tragisch en teder randje ze is.

Joke Emmers bewijst hier nogmaals moeiteloos wat voor een komisch talent, mét integer tragisch en teder randje ze is.

Als tweede personage komt Tom Ternest op. Ook al een klepper die moeiteloos de traan en de lach netjes na elkaar of tegelijk weet op te roepen. Hij vertolkt een man die van zijn aandoening – een extreem schilferende huid – zijn troef wil maken. Van zodra hij in de spotlichten staart, gaat de ganse zaal aan het weifelen: ‘Heeft Ternest nu zelf niet door dat zijn valse neus echt potsierlijk slecht op zijn gezicht staat?’ Het tragikomische antwoord op die vraag verklappen we niet… En ook Robrecht Vanden Thoren toont nogmaals – met een resem goddelijke gezichtsuitdrukkingen – dat hij een meester is in het bespelen van de lach én de ontroering.

De minder ervaren Colette Goossens en Arend Peeters hebben meer moeite om hun personage met evenveel speelse doortastendheid een komische glans en een tragische diepte te geven. Maar de drie ‘anciens’ omhullen hen perfect met tegenspel én muziek.

Monstera is in de meest speelse scènes even geestig als de komedies van Molière. En dat levert heerlijk theater op. Maar het bindmiddel – wachten op de auditie voor de rol en de omwenteling in het leven – is te flauw. Daardoor blijft dit stuk wat steken in weinig meer dan een, weliswaar erg vermakelijke, parade van mensen die – net als in Wachten op Godot – wachten op hét moment. Gelukkig leidt al het wachten wél tot een troostende apotheose. Dankzij de sfeervolle sax van Ternest en de zangstem van Vanden Thoren.