Met een scherp taalmesje fileert BOG het leven der dertigers in ‘Een poging het leven te structureren’

De lieden van BOG hopen om de tien jaar met een verse versie te komen van Een poging het leven te structureren. Tien jaar na hun debuut tijdens Theater Aan Zee lanceren ze nu hun tweede poging.

Die tweede poging vindt plaats op een sneeuwwitte scène. Zowel de vloer als het achterscherm is wit. Het zijn net canvassen waarop de vier acteurs – zijnde: Benjamin Moen, Judith de Joode, Lisa Verbelen en Sanne Vanderbruggen – hun levens kunnen projecteren.

Dat projecteren doen ze met woorden en wondermooi licht dat mee fluctueert met de verhalen. Dat is niet veel, maar het is voldoende. Terwijl het publiek de zaal binnen wandelt, ijsberen de acteurs al op scène. Uit de manier waarop ze ijsberen en de kostuums die ze dragen, kan je al een fractie van hun levens en persoonlijkheid lezen. Moen oogt als de jonge vader in makkelijke stadskledij. Vanderbruggen loopt er wat jachtig bij en oogt vermoeid, net zoals alle jonge moeders. Judith de Joode flaneert over het podium met een trui waarop ‘Walking with my imaginary dog’ prijkt en Lisa Verbelen schittert in een zilveren broek die verwijst naar de kostuums die ze droeg in Two. Not a solo, de voorstelling die ze samen met jazzfenomeen Hendrik Lasure maakte.

Een hechte voorstelling van een hechte groep vrienden/makers die tonen hoe verstrengeld leven en dood zijn

Je weet al van alles (denk je) en pas dan beginnen ze te praten. Dat praten doen ze niet tegen elkaar maar richting de zaal. Ze beantwoorden elkaar enkel met blikken en gebaren. Opnieuw is dat voldoende.

Het stuk wortelt ontegensprekelijk in hun levens vol dreumesen, pogingen zichzelf en de liefde te vinden, omgaan met misbruik én verdriet over het heengaan van geliefden. De sterkte van deze voorstelling schuilt in de secuur gecomponeerde tekst. Die tekst is zó gecomponeerd dat het groeien van nieuw leven in een buik naadloos en daardoor erg ontroerend overgaat in het afscheid nemen van een gestorven geliefde.

Het wordt geen tranendal. De vier staan stevig in hun schoenen. Vooral Judith de Joode en Lisa Verbelen imponeren in hun subtiel spelen met woorden, zinnen en betekenissen. En bewegingen. De enkele bewegingen die Verbelen maakt wanneer ze praat over haar coming-out worden haast achteloos herhaald door Benjamin Moen.

Het zorgt ervoor dat deze tweede poging om het leven te structureren een hechte voorstelling is waarin deze hechte groep vrienden/makers in hun secuur formuleren van kleine, dagelijkse voorvallen woorden en gebaren, blikken en kleuren verstrengelen tot een poëtisch portret van ‘bestaan’. Bestaan als begeerlijke vrouw, als ouder, als zwangere vrouw, als wandelaar in het park, als onzekere mens, als rouwende mens, als ‘kind van’, als multi-taskende vader,…

Door de zorgvuldige taal en de manier waarop elk woord gezegd wordt – al dan niet vergezeld van een gebaar – wordt dit zoveel meer dan banaal. Tegelijk is het een twee en opnieuw geslaagde poging om ‘de mens te vinden’. Over tien jaar wagen de dan veertigers zich aan een verse poging. Benieuwd!