Jasper Posson is een verse comedytopper, zo bewijst hij in ‘Vastbenoemd’

Posson zegde exact twee jaar geleden zijn job als vastbenoemde ambtenaar op. Want wat kon er misgaan? Een pandemie later timmert hij hard aan zijn comedycarrière. Vastbenoemd is zijn debuut. De show doet wat goeie comedy doet: het publiek anderhalf uur doen schateren.

‘U daar, op de eerste rij. Hoe lang bent u al samen met uw partner?’ Jasper Posson stelt de vraag vriendelijk en enthousiast tijdens zijn show in CC De Werf te Aalst. Hij krijgt een brede glimlach terug van de dame. ‘Weet u niet hoe lang jullie al samen zijn?’, vraagt Posson nogmaals. De vrouw lacht nog breder en kijkt de man naast haar samenzweerderig aan. ‘Oké, jullie weten niet hoe lang jullie al samen zijn… Maar misschien weten jullie wél hoe lang jullie al samenwonen?’, vraagt Posson met een mengeling van wanhoop en ongeloof in de stem. Opnieuw krijgt hij een brede grijns als antwoord.

Goudeerlijk, met een ton zelfrelativering en een XL-dosis schrandere scherpte tapt Posson heldere, goeie moppen over het leven zoals iedereen het kent.

Wat er dan gebeurt, toont dat Posson het talent heeft om ‘een Grote’ te worden. Posson gooit zich in een ‘lachspier-tergende’ improvisatie. Daarin stelt hij zich voor hoe dit koppel niets weet: niet hoe lang ze al samen zijn, niet hoe lang ze al samenwonen, niet waar ze wonen. ‘Dus straks rijden jullie weg. Waarheen? We zullen wel zien! Naar welk huis? Geen idee! Er zit een hond in de living. Aha! Hebben we vandaag een hond? Goed!’ Mimiek, intonatie, de bijhorende bewegingen: ze zijn scherp, accuraat en fungeren als olie op het lachvuur dat woekert in de zaal. Feestje!

Dat momentje is een van de strafste in een show die perfect opgebouwd en gestructureerd is. Posson is een beginner maar hij laat zich niet betrappen op beginnersfouten. Was zijn show een zelfgebreide sjaal, dan zou zijn oma – die een rol speelt in Vastbenoemd – zéér trots zijn op dat zorgvuldige breiwerkje. Geen steekje zit los of hapert. Omringd door enkele pilaartjes waarop een print van een gouden kooi prijkt – een knipoog naar het vastbenoemde statuut – schakelt hij vlotjes hij van een verklaring van de titel ‘Vastbenoemd’ naar de pandemie en hoe dat ook voor zijn echtgenote en hem een relatietest was. Gezwind schakelt hij dan terug naar het ambtenarenbestaan. Om dan eventjes – op z’n eentje – te pauzeren bij een smakeloos ambtenarenkoffietje. Vervolgens gaat hij verder met een voornaamanalyse – zijn Kenny of Chelsea goeie namen om advocaat te worden? –, een bekentenis over Pritt eten (natuurlijk lees je dat goed), een liefdesverklaring aan Japanse toiletten en overpeinzingen bij het scrabbelen met zijn hoogbejaarde oma.

Was Possons show een zelfgebreide sjaal, dan zou zijn oma – die ook een rol speelt in Vastbenoemd – zéér trots zijn op dat zorgvuldige breiwerkje waarin geen steekje te los zit of hapert.

Posson staat goudeerlijk, pretentieloos in zijn Homer Simpson-plunje (dat legde hij onlangs uit aan Knack), met een ton zelfrelativering en een XL-dosis schrandere scherpte op scène. Hij tapt er – meestal – heldere, goeie moppen over het leven zoals iedereen het kent. Hij is ook niet te beroerd om zich voluit in interactie met het publiek te smijten én daarbij te benoemen wanneer hij niet alles uit die interactie haalt. Dat de man met wiens voornaam hij lachte een politieman is, doet hem schrikken. Dat geeft hij ruiterlijk toe. Daar had meer comedy-ervaring wellicht voor meer grappen gezorgd. Maar dat er een koppel op de eerste rij zit met amoureus geheugenverlies, dat weet hij wél in gouden grappen te strikken. Onder meer die poging én het ogenschijnlijk gemak waarmee hij anderhalf uur de zaal aan het lachen houdt, doet verlangen naar veel meer grappen van Jasper Posson.