Jaha Koo maakt ‘Haribo Kimchi’: een stuk waar je honger van krijgt

De uit Korea afkomstige en in België wonende Jaha Koo zegt het graag met woorden én eten. In zijn nieuwste voorstelling – die deze zomer in Belgische première ging, tijdens Theater Aan Zee – tracht hij al kokend voor enkele toeschouwers zijn liefde voor zijn moederland én zijn thuisland te tonen. Het maakt van Haribo Kimchi een stuk waar je honger van krijgt.

Een Koreaans eettentje met een felrood afdak. Dat is het enige wat te zien is op de scène van Haribo Kimchi. Het tentje is nog ‘gesloten’. Transparante plastic zeilen verbergen de toonbank en het fornuisje waar Jaha Koo dadelijk zal kokkerellen.

Eerst zet hij ons op het vliegtuig naar zijn moederland, Zuid-Korea. We vliegen over nachtelijk Seoul. We scheren langs de prachtig verlichte wolkenkrabbers, landen in het hart van de stad en duiken onder in de steegjes waar kleine eettentjes de stedelingen dag en nacht van lekkers voorzien. In Korea betekent dit: eten dat pittig op smaak is gebracht met ‘kimchi’, een typisch Koreaans gerecht op basis van gefermenteerde groenten. Alle beelden met heerlijke gerechten en verlokkelijke eettentjes zorgen ervoor dat je honger krijgt.

Koo nodigt twee toeschouwers uit om plaats te nemen aan de toog van zijn tentje. Met de rug naar de rest van het publiek zullen zij deel uitmaken van de voorstelling.

Helaas kan niet iedereen proeven van Koo’s kookkunsten. Dat is ook niet de bedoeling. Koo nodigt twee toeschouwers uit om plaats te nemen aan de toog van zijn tentje. Met de rug naar de rest van het publiek zullen zij de voorstelling volgen. Of beter: deel uitmaken van de voorstelling.

Want Koo doet niets zomaar. Hij zal voor zijn twee gasten een driegangenmenu met aangepaste drankjes bereiden. De ingrediënten, het bereiden en het serveren van de gerechten vormen de aanleiding om zijn verhaal te vertellen. Met zachte stem en begeleid door de video-animaties van de slak Gona, het gummibeertje Haribo en de robotpaling Seri die in K-popstijl zingen over eenzaamheid en vervreemding vertelt Koo over zijn familie, zijn verhuis naar Europa, zijn eenzaamheid. Zijn verhaal is verankerd in de (culinaire) geschiedenis van Zuid-Korea, waardoor het des te interessanter en schrijnender wordt.

Koo’s verhaal start in Zuid-Korea. Hij vertelt hoe hij, al wandelend door zijn stad, inzag dat hij zijn vleugels moest uitslaan. Hij belandde eerst in Berlijn. Momenteel woont hij in Brussel. De landen gaven hem nieuwe indrukken én een nieuw gevoel: eenzaamheid.

Die eenzaamheid – of de reden ervan? – wordt pijnlijk duidelijk tijdens de voorstelling. De beide toeschouwers die bij Koo in het eettentje zitten, gedragen zich als ietwat afstandelijke witte westerlingen: een beetje gesloten, een beetje discreet, een beetje beleefd en daardoor ook een beetje onbeleefd. Koo serveert op een hartelijke en tedere manier zijn gerechtjes en vraagt meermaals of alles naar wens is. Hij krijgt weinig meer dan een stille knik of kleine lach. Gelukkig is het niet zo schokkend als de opmerking die Koo in een treinstation van een loketbediende krijgt. Er staat een plexiglasscherm tussen Koo en de loketbediende. Toch vraagt die laatste aan Koo om zijn gezicht af te wenden omdat zijn lookadem stoort…

Koo serveert op een hartelijke en tedere manier zijn gerechtjes en vraagt meermaals of alles naar wens is. Hij krijgt weinig meer dan een stille knik of kleine lach…

Voilà. Daar zit de oorzaak van eenzaamheid. De onbeholpen ongemakkelijke en vaak ronduit onbeleefde houding van te veel mensen tegenover nieuwkomers als Koo. Gelukkig heeft hij nog zijn slak, paling en gummibeertjes die hem wel eindeloos veel troost, genegenheid en warmte geven. In afwachting van wat menselijke warmte? Het maakt van Haribo Kimchi een teder stuk waarvan je honger krijgt. Honger om de kimchi te ontdekken en goesting om de bitterzoete nasmaak van het stuk weg te spoelen met een Koreaans biertje, bijvoorbeeld.