‘Inhale Delirium Exhale’: kilometers kolkende zijde tonen de woede van Miet Warlop

In Inhale Delirium Exhale laat Miet Warlop zes performers met kilometers zijde sleuren. Het oogt bij momenten wat omslachtig en lastig. Maar als je goed kijkt, zie je door de actualiteit ingegeven, woede en wanhoop, vermomd als kolkende zijde.

Tijdens de première verlieten enkele toeschouwers de zaal. Een van die ‘zaalverlaters’ keek tijdens het naar buiten gaan nog een paar keer achterom. Als om zich ervan te vergewissen dat hij weldegelijk de juiste keuze maakte. Dat de voorstelling misschien tóch meer zou worden dan wapperende doeken van zijde. Niets van. De voorstelling wordt nauwelijks meer dan dat. Als Miet Warlop dit leest, flitsen er, terecht, bliksems van verontwaardiging uit haar ogen. Want haar stuk met zijde is veel méér dan wapperende doekjes tonen. Ze toont woestheid, maar dan wel op de meest gracieuze manier.

Warlop opent haar stuk – zoals ontzettend veel voorstellingen dezer dagen – met een dreigend geluid. Intussen ontvouwt er zich een aandoenlijk mooi beeld op het podium: twee performers, gekleed in een eenvoudige zwarte hoodie en zwarte short, wandelen over de kale scène. Boven hun hoofden hangen veelbelovend veel trekken vol zwarte buizen. De twee performers lopen tot bijna aan de rand van het podium en gaan op hun knieën zitten. Met de gezichten naar elkaar. Uit hun mouwen steken handen van porselein. Met die handen spelen ze een klapspelletje. Tot de handen een voor een breken. Het is een bloedmooi, sober beeld waar extra betekenis in kan gelezen worden. Je kan dat spel ook zien als het oorlogsspel dat sommigen spelen.

De voorstelling ging in première in de Hallen van Schaarbeek. Tijdens de premièreavond was er vlakbij de zaal een opstootje waarbij voetzoekers en kleine bommetjes op straat werden gegooid. Gelukkig maakten die bommetjes vooral lawaai zonder veel schade aan te richten. Die knallen van die voetzoekers pasten perfect in de voorstelling. Want DEEWEE – aka David en Stephan Dewaele van Soulwax – verwerkte in de soundscape evengoed knallen, die ook te ‘zien’ zijn als de zwarte, rubberen buizen die Warlop naar beneden laat denderen.

Nadat de handen gebroken zijn, golft DEEWEE’s dreigende muziek door de boxen. Terwijl golft blauwe zijde als een soort zee over de scène. Dankzij de manipulatiekunsten van de zes performers. Die zee kan je als een romantisch beeld van de zee zien. Maar, opnieuw, je kan het ook zien als een abstracte voorstelling van een zee van geweld die momenteel over de wereld spoelt.

Warlop laat de zwarte buizen in die zee van blauwe zijde kletteren. Intussen hangt een bloedrood doek opgerold boven de scène. Ineens sleuren de performers blauwe en witte doeken de zaal in. Je mag – dat hoeft uiteraard niet – daar de kleuren van de Israëlische vlag in herkennen. De performers trachten de doeken netjes te doen golven zodat de blauwe en witte doeken mooi apart kunnen opgerold worden door de twee ‘oprolmachines’ op de scène. Dat blijkt een gigantische klus. En dan gutst het bloed – als een meterslange doek van rode zijde – over de scène… Iedereen mag – maar niemand moet – hier een rakende referentie in zien aan de oorlog in Gaza.

Intussen pompt de soundscape almaar heftiger – als een opgejaagd hart – tot er kleine ‘zijdekanonnen’ opgereden worden. De kanonnen spuwen stroken zijde in allerlei kleuren. Tijd voor een kleurrijke wereld zacht als zijde? Intussen wordt er gedanst op pumps (die uiteraard afdalen uit de hemel) in schuim. Er wordt rustig aan yoga gedaan op grote, grijze handdoeken. En al dansend, sleurend, pompend werken de performers toe naar een beeld dat iconisch is voor Warlops werk: een wezen bestaande uit kleurige zijden gordijnen die samen gehouden worden door een bomberjacket. Warlop houdt van zo’n jackets. Ze draagt ze graag en ze verschijnen geregeld in haar werk. Maar meer nog is dit beeld een portret van de vredelievende wereldburger: zacht en kleurrijk als zijde, klaar om op pumps door de wereld te dansen.

Inhale Delirium Exhale is niet het meest toegankelijke en heldere werk – in de zin van instant rakend en overweldigend – van Warlop. Het lijkt ontstaan uit sprakeloosheid, woede en een onweerstaanbare drang naar zachtheid, glans en elegantie.

Inhale Delirium Exhale is niet het meest toegankelijke en heldere werk – in de zin van instant rakend en overweldigend – van Warlop. Het lijkt ontstaan uit sprakeloosheid, woede en een onweerstaanbare drang naar zachtheid, glans en elegantie. Daarenboven toont deze voorstelling dat Warlop nog iets meer richting performance en grootse door de wankele wereld geïnspireerde beelden evolueert. Warlop is klaar om in 2026 te shinen op de Biënnale van Venetië. Want samen met curatrice Caroline Dumalin vertegenwoordigt Warlop dan België op de Biënnale van Venetië.