Dimitri Leue keek naar de wereld en richtte zich vervolgens al schrijvend tot een godin. Het resultaat heet ‘Messia’, een muziektheatervoorstelling waarin Leue en Jennifer Heylen omringd worden door de band De Lusters.
‘Dus u bent degene waar iedereen over praat. U bent de vlam in de pijp?’ Dat vraagt Dimitri Leue – strak in het hemelsblauwe pak – aan Jennifer Heylen aka ‘Messia’ in een sneeuwwitte outfit. Heylen zit achteraan op het toneel aan een eenvoudig houten tafeltje. Met het gezicht naar de coulissen, waar een camera staat. Boven de scène hangt een gigantisch scherm. Op dat scherm projecteert de camera Heylens gezicht.
De camera is verliefd op Jennifer Heylen en daar speelt de actrice handig op in
Heylen – die in Messia debuteert als theateractrice – is voorlopig vooral bekend van rollen in onder meer de televisieseries Brak en F*ck you very very much. De camera is verliefd op haar en daar speelt de actrice ook in Messia handig op in. Ze beheerst de kneepjes van het vak perfect en weet hoe ze met een minimale beweging een volledig ander gevoel kan uiten.
Heylen zit tegenover Leue als het goddelijk wezen Messia. Althans dat denkt Messia en wil ze Leues personage – een man die net het allerergste meemaakte: hij verloor zijn kind – doen geloven. Maar de man pikt dat niet zomaar: ‘Je bent ook geboren tussen twee vrouwenbenen’. Toch vraagt hij haar meermaals of ze nu wel of niet goddelijk is. De wanhoop drijft hem ertoe. Hij verloor niet alleen zijn kind. Hij voelt ook hoe hij de wereld waarin hij opgroeide aan het verliezen is aan oorlogen, klimaatellende en een felle jongere generatie die strijdt voor rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid.
TAALGOOCHELAAR LEUE OP Z’N BEST
Wie nu, terecht, kreunt ‘ik wil in een theater méér beleven dan wat ik in de kranten lees’: geen paniek. Leue is een uitstekend acteur én auteur. Naast zich opwinden over de toestand van onze planeet doet hij niets liever dan goochelen met taal Mooi meegenomen: dat gegoochel is nooit betekenisloos. De liefde en het lijden verleidden hem al tot machtige teksten zoals Het kleine sterven (1999), Don Kyoto (2007), of Het Lorchter-Syndroom (2011).
Liefde en lijden blijkt ook in Messia de beste inkt voor Leues pen. In een subtiel gecomponeerde dialoog verwoordt hij zowel de angst van de oudere generatie als de woede en hoop van de nieuwe generatie die strijdt voor een veel gelijkwaardiger en minder vervuilende samenleving. Toch wordt Messia geen ‘lesje’. Dat ligt aan Leues poëtisch speelse en slimme pen, het schitterende spel én aan de live muziek van De Lusters onder leiding van Antoon Offeciers en met Semele Uyttenbroeck als impressionante zangeres.
VOLOP IN WORDING: GRANDE DAME JENNIFER HEYLEN
Al is de afwisseling tussen dialoog en muziek net iets te helder. De Lusters brengen telkens netjes een song die direct aansluit bij het sleutelwoord – ‘Messia’, ‘Darkness’, … – van de voorafgaande scène. Maar bovenal is de muziek een uitgelaten sparringpartner van het taal- en beeldspel dat Leue en Heylen spelen, op het scherm én op het podium.
Heylen bewijst in Messia dat ze – ondanks een soms te mompelende dictie, iets wat hard opvalt tegenover de perfecte dictie van Leue – het talent heeft om niet alleen op het scherm maar ook op het toneel uit te groeien tot een grande dame die in haar spel vlot schakelt tussen flirten met de camera, beatboxen, bevrijd dansen, gepijnigd in de ziel van haar tegenspeler turen en zinnen zó zeggen dat ze urenlang resoneren. Voorbeeldje? Deze twee: ‘De mens is een grap’ en ook: ‘Zolang je kan lachen, lach. Lachen is niet toegeven aan de verschrikkelijke tijd’.
Messia reist nog tot 23 december door het land. leue.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier