In ‘Maison Maeterlinck/Theater immobiel’ moet de toeschouwer turen en tasten naar betekenis…

NTGent haalt de Zwitserse ‘beeldentovenaar’ Thom Luz naar Gent en liet de man los op het dromerige universum van Maurice Maeterlinck, de eerste en enige Belgische winnaar van de Nobelprijs Literatuur.

Wanneer je de zaal binnen wandelt, kijk je naar een podium dat lijkt op een grijs stadsplein waar niemand zich waagt in het donker. Er liggen stoelen op de grond. En gruis. Er staan houten gevels. Achter die gevels staan wat planten. Het licht is schemerig. Het is er mistig. In de verte klinken zingende stemmen.

Die stemmen naderen. Eens op het podium herken je niemand van de vier spelers. De vier – actrice Marijke Pinoy en muzikanten Olga Kunicka, Isaak Duerinck plus Ewout Lehoucq – ogen als imkers in zilveren imkerpakken. Ze zingen, schreeuwen, snuiven en schuifelen. Ze weten niet goed waar ze zijn. Ze poseren met een zeis – net de dood – en begluren de houten bijenhuisjes op de scène. In die huisjes ‘wonen’ bandopnemers waarop muziek en natuurgeluiden ‘bewaard’ worden. Tussen al het tasten door ontstaan gaandeweg de contouren van minstens een verhaal. Een verhaal dat ze vertellen of beleven. Dat is nooit helemaal zeker. Luz ensceneert in Maison Maeterlinck drie eenakters: De indringers, De blinden en Interieur. De sfeer van de stukken kan je proeven, de wondermooie woorden (her)lees je beter thuis…

Je verlaat de zaal alsof je wakker werd na een onbegrijpelijke maar zachte droom én met het grote verlangen Maeterlinck te herlezen.

Het verhaal dat doorheen alle scènes lijkt te golven, gaat over een gezin dat wacht op een dochter. Dat meisje werd het laatst gezien bij een rivier… ‘Theater is als een masker waarmee het onbekende ons bezoekt’ Dit citaat uit een brief die Maeterlinck in Gent schreef, citeert Marijke Pinoy. Zo geeft ze aan wat de voorstelling beoogt: het publiek doen dromen en denken. Dat elke toeschouwer iets anders droomt en denkt, is de bedoeling. Luz maakt een stuk als een gedicht, met veel witregels en ruimte voor interpretatie.

Dus tuur je naar de mistige scène, knoop je de eindjes verhaal aan elkaar, geniet je van de flarden muziek, lach je om de kleine grapjes – zoals met de vingers een trippelende spin op een arm nabootsen – die allemaal verwijzingen zijn naar Maeterlincks oeuvre.

Het oogt efemeer. Het klinkt poëtisch. Gaandeweg merk je dat alle elementen – van de zeis tot het zacht zingen – bouwstenen zijn van dat ene verhaal. Je moet wel zélf het verhaal bouwen. De voorstelling oogt en klinkt als een onbegrijpelijke droom vol zachte klanken en zorgvuldig gecomponeerde beelden. Je verlaat de zaal met het grote verlangen Maeterlinck te herlezen. Missie, in dit opzicht, geslaagd. Al is de manier waarop Luz dit verlangen aanwakkert jammerlijk hermetisch.