In ‘Het derde oog’ kijkt Robrecht Vanden Thoren in de ziel van zijn overleden beste maat

De derde soloshow van Robrecht Vanden Thoren wortelt in het schuldgevoel waar veel werkende mensen mee kampen: het leven is te druk om je vrienden te zien. Tot je uitgenodigd wordt op hun begrafenis…

Met het hart op de tong vertelt Vanden Thoren – op een podium waar enkel een pronte kunsthaag als achtergrond prijkt – hoe hij zich soms even dood voelt als zijn kleren die ‘doodgewoon’ op de vloer liggen. De reden gulpt er algauw uit. Vanden Thoren vormde een hecht trio met twee vrienden, Stan en Jotie. Kattenkwaad uitspoken en samen reizen: dat was het leven van de jongens. Tot de carrières meer aandacht begonnen op te eisen…

Plots is een van hen er niet meer. Vanden Thoren blijkt sprakeloos en zichtbaar ontmand achter. Hij kiest – daarom? – niet voor een chronologische vertelling maar voor een kunstig geconstrueerd verhaal. Een familiefeest – bevolkt door heerlijke figuren als nonkel Tony en tante Carine – vormt zowat de uitvalsbasis om sprongen in de tijd te maken. Of om een (te zeldzaam) spurtje tot aan de piano te trekken. Die muzikale lijn is echt te mager uitgewerkt. Hier laat hij kansen liggen.

De show is heel secuur geconstrueerd. Maar misschien zit het allemaal niet iets te mooi in elkaar verweven.

De show is heel secuur geconstrueerd. Maar alles is misschien iets te mooi en te strak in elkaar verweven. Vanden Thoren speelt aanvankelijk nogal rusteloos en ijsberend. Alsof hij als speler geen rust vindt tijdens de vertolking van zijn verhaal. Hij is een rasverteller dus het publiek hangt aan zijn lippen. Maar raken doet hij pas wanneer hij voluit tijd en ruimte neemt om te vertellen.

Over een onvergetelijk fietsavontuur in een leegstaande fabriek, bijvoorbeeld. Of over een onvergetelijke reis naar een bijzonder strand. Of over het droevigste en tegelijk schoonste gesprek met zijn beste vriend. Dan groeit Het derde oog uit tot een hartveroverende herinnering aan verloren jeugdjaren.

Vanden Thoren heeft alles – integriteit, verteltalent, imitatietalent, zangtalent, een gouden mimiek – om een groots cabaretier  te worden. Maar dit keer heeft hij zijn verhaal net iets te kundig gecomponeerd waardoor hij zijn eigen vertelritme soms breekt.

Hier staat een man op de scène die alles – integriteit, verteltalent, imitatietalent, zangtalent, een gouden mimiek – heeft om een groots cabaretier te worden.

Hetzelfde geldt voor de emoties in de zaal. Die kolken pas als ook de verteller ongeremd vertelt en speelt. Naar het einde van de voorstelling toe, ijsbeert hij niet langer over de scène. Hij duwt resoluut op de narratieve gaspedaal en neemt het publiek mee op een tocht met de chique wagen van zijn beste vriend en werkt naar een magisch mooi einde toe waarin hij het belang van vriendschappen onderhouden met veel flair, zachtheid en humor onderstreept. Wat het publiek doet? Lachen! Huilen. Schateren! Slikken. En dan: applaus!