Het muziektheaterstuk ‘Testerep’ is verraderlijk als de zee: eerst klotsend, dan wonderlijk woest

TG Vagevuur brengt met Testerep een ode aan het verdwenen West-Vlaamse eiland Testerep en doet dat met een resem ballades én een sterke cast met onder meer Frans Van der Aa en Yves De Pauw.

Yves De Pauw sleurt aan een dik touw waaraan normaal gezien ankers en schepen hangen. Dit keer hangt er een buffetpiano aan. Hij trekt de piano de scène op terwijl Elisabeth De Loore rustig op het instrument tokkelt. Die piano zal de hele voorstelling scheef staan. Klaar om te verdwijnen onder het waterpeil, net zoals het eiland Testerep dat in de middeleeuwen deed.

Het is een drukte van jewelste op de scène. Als toeschouwer voel je je een beetje als een kleuter in de zee die denkt ‘als ik maar niet verdrink…’

Dat eiland werd toen overspoeld door de zee na te zware bos- en turfontginning door de mens. Het hele verhaal wordt ballade na ballade uit de doeken gedaan. Letterlijk en figuurlijk. Regisseur en auteur Koen Boesman poot zijn vijfkoppige cast neer op een aanvankelijk nogal kaal ogende scène. Enkel een gietijzeren teil en emmer plus vijf paar laarzen wachten het publiek op.

De eerste scènes doen fronsen. Er moet van alles – misschien wat te veel – geïnstalleerd worden: van verhaallijnen over personages tot decorstukken. Het is een drukte van jewelste op de scène. Gevolg: Klotsend theater dat je niet genoeg vastgrijpt. Als toeschouwer voel je je een beetje als een kleuter in de zee die denkt ‘als ik maar niet verdrink…’ Net op tijd wordt die kleuter door de sterke hand van papa uit de zee getrokken. Het equivalent van de sterke papahand is in deze voorstelling een geweldige solo van Yves De Pauw. Hij speelt, onder meer, de aankondiger van goed en slechts nieuws. Samen met Frans Van der Aa vormt hij de potige schouders van het stuk. De twee acteren, zingen én spelen trompet met droge flair, razende energie, een vleug humor en geen greintje ijdelheid.

Al zetten ook Elisabeth De Loore (als wonderlijke pianiste), Aline Goffin (als subtiele actrice met operateske zangstem) en Jonas Steppe (met een zeer soepele zangstem maar een iets te grote hang naar gladde perfectie in zang en spel) hun allerbeste beentje voor.

Wanneer de jaarlijkse kermis van Testerep geënsceneerd wordt, krijgt Boesman zijn voorstelling (eindelijk) op kruissnelheid. Het decor ontpopt zich tot een fantastische, in sepiakleuren gedrenkte speeltuin. In die speeltuin brengen de dorpelingen een toneelstuk op een wagen, oftewel een tijdens de middeleeuwen populair ‘wagenstuk’ . De muziek – gecomponeerd door Peter Spaepen – toont zich de perfecte tegenspeler van Yves De Pauw die het wagenstuk grotendeels op z’n eentje speelt. De geweldige tekst krijgt eindelijk tijd en ruimte in de plaats van te verzinken in te veel over en weer geloop.

Wanneer de jaarlijkse kermis van Testerep aan de beurt is, krijgt Boesman zijn voorstelling (eindelijk) op kruissnelheid.

Vanaf dan ontpopt de voorstelling zich tot een pareltje. Het is een woeste theaterstorm vol wervelend acteerwerk, machtige muziek, fantastisch gestoei met het decor, een geestig spelletje met het publiek én intieme momenten. De spelers koppelen uiteindelijk het verhaal van Testerep aan het klimatologisch schrijnende verhaal waarin de wereld zich vandaag bevindt.

Dan is Testerep machtig muziektheater met een missie en dan toont TG Vagevuur zich een veelbelovend collectief dat – nu de structurele subsidies voor het eerst aan hen toegekend zijn – met speels muziektheater wil ontroeren, ontluisteren en ontwapenen.