Het Ego toont: zo heftig én geestig kan een stuk over grensoverschrijdend gedrag zijn

Anemone Valcke, Verona Verbakel en Charlotte De Bruyne leggen een klein stukje van hun gekrenkte ziel bloot in Het Ego dat in première ging tijdens Theater Aan Zee. Hun stuk over grensoverschrijdend gedrag.

‘Welkom, wij zijn Anemone en Verona. Dit stuk begint toen ik een tijd geleden een breakdown kreeg. In mijn auto. Nadat ik 130 km gereden had naar een set om er te arriveren en te horen dat mijn scène ‘gecancelled’ was.’ Zo start Verona Verbakel Het Ego, in een bloedheet lokaaltje in het stadhuis van Oostende. De smalle scène bestaat uit een strookje podium en een beeldscherm dat de hele achterwand inpalmt. Op dat scherm krijgen we de breakdown te zien.

Anderhalf uur later zullen beide actrices achter dat scherm wachten tot iedereen de zaal uit is. Wanneer je bij het buitengaan eventjes achter het scherm loert, zie je de twee staan. Stil en met ogen die groot zijn van onzekerheid, kijken ze naar de vertrekkende toeschouwers. En ja, ze hebben een zeer goede reden om zo onzeker te kijken.

Stil en met ogen die groot zijn van onzekerheid, kijken Anemone Valcke en Verona Verbakel naar de vertrekkende toeschouwers. En ja, ze hebben een zeer goede reden om zo onzeker te kijken.

Beide actrices stellen zich uitermate kwetsbaar op. Ze doen dat niet alleen door wat ze vertellen maar ook door hoe ze dat doen. De structuur van hun voorstelling is haast knullig te noemen. Bijna onbelangrijk. Ze wilden veel liever een prachtig verhaal over nimfen in het bos vertolken. Maar er zat iets in de weg. Dat iets willen ze vertellen. Op de meest eenvoudige en directe manier. Het Ego begint haast als een lezing met filmmateriaal.

En dus krijgen we bij aanvang een video te zijn van een crashende Verbakel. Snikkend vertelt ze over de geannuleerde scène en bedenkt ze zich dat haar ego haar belemmert, of in de weg zit. Dus wil ze met een ‘bekende actrice die wél iemand is in het wereldje’ een voorstelling over het ego maken. ‘Charlotte De Bruyne kon niet, dus vroeg ik het aan Charlottes beste vriendin Anemone Valcke’. Enter Valcke op haar typisch ontwapenende en guitige manier. Mét pront Gents accent. Ze doet uit de doeken – of beter: ajuinschillen – hoe zij een ego ziet. ‘Het zijn de pellen rond het weke binnenste van elke mens.’ Vervolgens spreken de twee af om de momenten na te spelen die bepalend zijn geweest voor hun ego, of waar hun ego hen ‘beschermde’.

Dat is gek genoeg het zwakste deel van de voorstelling. Waarom? Omdat actrices op hun best zijn als ze géén lijstje moeten afvinken. Maar goed, ze vinken dus eerst een lijstje scènes af: ‘de muze’, ‘de man’, ‘de Ensors’. De voorstelling wint aan vaart en intensiteit als ze dat lijstje lossen. Want Valcke wil de speech die ze zou geven op de Ensors opnieuw doen. Ze neemt opnieuw haar beeld – helaas een flesje water want tijdens de vorige editie van de Ensors kreeg geen enkele actrice een beeldje –  en zegt haar eerste woorden: ‘Stilte graag’. Die woorden fungeren als de start van een vlijmscherp statement waarin – helaas – elke actrice zich zal herkennen die het slachtoffer werd van grensoverschrijdend gedrag. Het maakt van dit stuk over grensoverschrijdend gedrag een integere getuigenis over grensoverschrijdend gedrag.

Wat volgt – een even ludieke als rakende versie van Regi en Camilles Vergeet de tijd, een even tragische als komische scène met madeleinekes, een volwassen acteur en een minderjarig meisje, een confronterende dans op een song van Marilyn Manson, een powerdans met zeekoeien op Sinead O’Connors Troy – is des te heftiger en rakend.

Het Ego is een wat mat gestructureerde voorstelling met een ijzersterk statement. Hier staat niet de kunst centraal maar de ellende die kan ontstaan terwijl mensen samen kunst maken.

Het Ego is een wat mat gestructureerde voorstelling met een ijzersterk statement. Hier staat niet de kunst centraal maar de ellende die kan ontstaan terwijl mensen samen kunst maken. Valcke en Verbakel beweren transparant te zijn. Maar ze geven zich niet helemaal bloot. De naakte waarheid houden ze voor zichzelf. Waarom blijven ze de daders van grensoverschrijdend gedrag beschermen? Omdat de angst om zelf gecanceld te worden helaas terecht is. Ook daarom keken we in twee paar angstogen toen we bij het buitengaan even achter het scherm piepten…