Henk Rijckaert serveert een smakelijk rampenplan in ‘Apocalyps’

Als hij niet sleutelt aan een kastje, dan schaaft hij aan moppen. Moppen tegen de milieurampen en andere wereldrampen. Henk Rijckaert serveert in Apocalyps een smakelijk rampenplan.

‘Lap! Dan werk ik maanden aan goeie moppen voor een verse show en wat gaan jullie onthouden? Choque monsieur!’ Helemaal ongelijk heeft Rijckaert niet. Na een bevraging van wat het publiek – naast boterhamworst – nog met kaas combineert, schreeuwen enkele zonderlingen ‘confituur!’ en een zonderlinge zonderling ‘choco!’. Van pure consternatie staakt Rijckaert zijn show en maakt er ter plekke een grap van. ‘Dus als je dat in de toaster stopt, heb je een choque monsieur!’ De zaal ligt plat.

Die zaal ligt daarvoor en daarna nog geregeld in een deuk. Maar Rijckaert brengt niet meteen een moppentirade die je anderhalf uur lang doet gieren. Dat hoeft ook niet. Want zijn show is zoals zijn doe-het-zelfprojectjes: met veel zorg en precisie in mekaar gezet, met een eindeloos respect voor de omgeving en gevoed door een ongerustheid over die omgeving. Daarover vertelde hij een tijd geleden aan Knack Focus.

Henk Rijckaerts show is zoals zijn doe-het-zelfprojectjes: met veel zorg in mekaar gezetmet een eindeloos respect voor de omgeving en gevoed door een ongerustheid over die omgeving.

Du start de show met dreigende muziek. En meteen valt Rijckaert met de deur in huis. ‘De max mensen, we staan aan de vooravond van het einde van de wereld! Zijn er mensen die onze toekomstige voertaal – Russisch – spreken?’ Hij is omringd door drie dingen onder gele zeilen. ‘bashen’ noemt Rijckaert die zeilen. Pas helemaal op het einde wordt duidelijk wat daaronder zit. Dit is het enige wat we kunnen verklappen: als hij een van de gele zeilen verwijdert, ontstaat het wonderschone slotbeeld. Daarin zie je de bezorgde vader, de opgeruimde doe-het-zelver en de knutselende poëet Henk Rijckaert én je ziet de mens in al zijn poëtische overlevingskracht. Wauw.

Tussen de dreigende openingsmuziek en dat poëtische slotbeeld zit een moppentrip. Daarin gaat Rijckaert tekeer tegen de betutteling van de mensheid. En hij houdt halt bij wat we de steunpilaren van én de frustratiebronnen in zijn leven zijn. Zoals: zijn gitaar, zijn naar Franse kaas ruikende cavia, de sokken van zijn vrouw, zijn puberende dochter plus zielsverwant én, bovenal, de koelkast waar de voorraad boterhamworst en jonge kaas wordt bewaard. Al voedt Rijckaert met veel enthousiasme het besef dat ons eten in de toekomst mogelijk zal bestaan uit een stuk huisdier of een stuk Hollander… Dat besef stut hij met een doortastende bevraging van de zaal.

Tijdens dat verbale pingpongen met de zaal toont Rijckaert een sterkte die hij (nog) niet ten volle benut in deze show: zijn schrander improvisatietalent

Tijdens dat verbale pingpongen met de zaal toont Rijckaert een sterkte die hij (nog) niet ten volle benut in deze show: zijn schrander improvisatietalent waarmee hij feilloos, verbazend snel en ontzettend grappig inspeelt op wat er gezegd, gedaan (of niet gedaan) wordt in de zaal.

In Apocalyps serveert Henk Rijckaert een smakelijk rampenplan. Het smaakt naar kaas met boterhamworst (of naar ‘choque monsieur). Maar het doet ook en bovenal uitkijken naar het veelbelovends dat hierna aan de horizon van Rijckaerts intrigerende universum priemt. Want in onzekere tijden zijn slimme optimisten die razendsnel steengoed kunnen improviseren goud én een podium waard.