Ex-agent Vincent Voeten serveert net niet té foute moppen in ‘Smaad’

Vincent Voeten verruilde twee jaar geleden zijn dienstwapen voor een microfoon. Tijdens het comedyfestival Punchline op de Gentse Feesten liet hij de theaterzaal van De Vooruit in blauw politielicht baden. Zo waarschuwde hij voor een avondje vol net niet té foute moppen.

Voeten opent Smaad zeer handig én grappig via een projectiescherm dat boven de kale scène hangt. Naast dat scherm hangen doelpapieren die tijdens schietoefeningen worden gebruikt. De doelpapieren zitten vol kogelgaten. Dit is een duidelijke knipoog naar de stijl van Voeten. Want hij vuurt moppen af als kogels. Die boren zich in het brein van de toeschouwer. Met een (soms ongemakkelijke) lach tot gevolg.

Vincent Voeten vuurt moppen af als kogels. Die boren zich in het brein van de toeschouwer. Met een (soms ongemakkelijke) lach tot gevolg.

Op het scherm verschijnen bij aanvang enkele zinnetjes met advies voor het publiek. Hoe moeten we Voeten een goede entree bezorgen? ‘Vrouwen mogen hun tetten laten zien…’, krijgen we te lezen. Wees gerust, niemand toont of ziet ‘tetten’. Dit zegt veel over Voetens stijl. Want de aanzet is vaak keihard maar de uiteindelijke mop is (meestal) net fout genoeg om grappig te zijn en niet fout genoeg om ronduit te schofferen. Meestal… (Meer verklappen is zonde.) Na dit aankondigend tekstje volgt een guitig slapstickfilmpje, met pijnlijke grap waar zijn neefje én zijn dienstwapen een rol in spelen. Vervolgens stapt hij de scène op.

Kunnen we echt geen leuker woord verzinnen dan dat hij de scène op ‘stapt’? Neen. Omdat dit precies is wat hij doet. Met de getraind, uitgestreken mimiek én de kordate tred van een flik stapt hij de scène op. Voeten is een man zonder franjes. Hij brengt zijn show in een wit T-shirt, donkere jeans en donkere sneakers. Ook aan zijn moppen hangen geen tierlantijntjes. Hij legt zelfs uit hoe hij elke mop volgens hetzelfde stramien opbouwt. En hoe we geen verhaal moeten verwachten, gewoon een spervuur aan moppen.

Die moppen werken bijna allemaal. Daar zitten veel sappige politieanekdotes bij. Bijvoorbeeld over de impressionante cavalerie van de politie uit zone Noorderkempen, waar Voeten tien jaar werkte. Of over de hilarische oproepen waarin moeders beschuldigd worden van kindermishandeling omdat hun eten niet gaar is. Even amusant is de originele manier waarop zijn vrouwelijke collega’s de politiecombi parkeren… Ook is er ruimte voor snoeiharde maar perfect opgebouwde moppen over de Holocaust, pedofilie en over zijn vriendin Rachel. Over haar zijn er moppen én lof.

Een agent moet zich verantwoorden voor elke handeling die hij in functie onderneemt. Een komiek moet geen verantwoording afleggen over de moppen die hij tapt. Dat doet hij te veel.

Dat lof strooit hij tijdens een van de overbodige momenten in Smaad. Op die momenten legt hij – geloof het of niet – verantwoording af. Een agent moet zich verantwoorden voor elke handeling die hij in functie onderneemt. Maar Voeten is geen agent meer. Hij is komiek. En een komiek moet vooral géén verantwoording afleggen over de moppen die hij tapt. Dat doet hij echt te veel. Hij legt uit dat er een verschil is tussen zijn moppen en zijn persoonlijkheid. Zijn stelling: misdaad en ellende zijn verschrikkelijk, moppen over die misdaad en ellende zijn niet verschrikkelijk. Oké…. Daardoor haalt hij de rek uit het moppenspervuur én uit zijn zeer amusante, scherpe interactie met de toeschouwers op de eerste rijen.

Smaad is Voetens debuut. Dus er zit nog flink wat groeimarge op. Maar terwijl hij verder schaaft aan zijn dictie – soms vuurt hij zijn woorden iets te snel af -, zijn inspiratieloos ijsberen over de scène en zijn verantwoordingsdrang levert hij een zeer genietbare moppentirade af. Het is een tirade die overigens stiekem wél een verhaal vertelt: dat van een stoere man-met-fitnessabonnement die een groot hart heeft voor dieren en apetrots is op zijn klein neefje. Bovenal is dit een man die ervoor gekozen heeft het volk te bedienen met humor, nadat hij het volk tien jaar diende als agent (eentje die zijn ambt kleurde met net niet té foute moppen).