‘every_body’ is op z’n best wanneer de acrobaten als een bolletje liefde aan een optrekstang bengelen

De theaterzaal van De Vooruit stroomde vol voor de Belgische première van every_body, de verse worp van choreograaf en circuskunstenaar Alexander Vantournhout. De verwachtingen waren groots, de reacties nadien waren verdeeld.

‘Ik heb vooraf de trailer bekeken en dat zag er echt helemaal anders uit dan wat we hier zagen’, klinkt het ietwat ontgoocheld bij een toeschouwer achter ons. Begrijpelijk. Er is een teaser en een trailer. In de teaser dansen Emmi Väisänen en Alexander Vantournhout – partners in het professionele leven en in de liefde – in eenvoudige zwarte kostuums een intiem duet met verstrengelde handen en armen. Prachtig om zien. In de trailer – te ontdekken onder dit artikel – krijgen de vier makers en tevens spelers van de voorstelling het woord. Maar de voorstelling zélf wordt telkens gedanst door twee van hen. Dat kan verwarring scheppen als je de trailer vluchtig bekijkt.

Want every_body is een teder duet tussen een mannelijke en vrouwelijke performer. Uitgangspunt van dat duet zijn dagelijkse handelingen zoals wandelen, aan tafel zitten, de hand schudden of in bed liggen. Openen doet de voorstelling met een ingenieuze wandelscène op een loopband. De twee houden elkaars middel vast terwijl ze voetje voor voetje over de loopband wandelen. En dan maar testen hoe ver je naar links of rechts kan hellen…

Die openingsscène maakt het publiek meteen duidelijk: dit wordt geen groots, spectaculair circus maar spectaculair intiem circus. De details in bewegingen, blikken, kostuums en muziek zorgen voor de sprankel. Een van de mooiste scènes is de ‘bedscène’. Het ‘in bed liggen’ wordt vertaald naar een teder tafereel aan een roze optrekstang. De twee klampen zich met een of twee handen vast aan de stang. Vervolgens bewegen ze naar elkaar toe. Dan kronkelen ze hun benen en lijven in elkaar tot ze een soort liefdesknoop vormen. En dan maar wiegen.

Dit is circus dat je wil verbazen door en inspireren met de zachtheid, het minutieuze en de zorgzaamheid waarmee een hand, een been of een schouder de ander vangt of vasthoudt. Daarnaast toont every_body de kracht die nodig is om elkaar te dragen – letterlijk en figuurlijk – en de schoonheid ervan.

Dit is geen groots, spectaculair circus maar spectaculair intiem circus.

Tegenover die tederheid plaatst muzikant Geoffrey Burton een kleurrijke soundscape die ‘typische’ circusmuziek – met veel blaasinstrumenten – moeiteloos combineert met steviger techno. Scenograaf en modeontwerper Tom Van der Borght dompelt dit alles onder in een speels decor met zilveren glittergordijnen. Boven de scène bengelen grote, gele en paarse bloemen aan sierlijk lange groene stengels. De bloemen schuiven bij aanvang uiteen, als een gordijn. Hun kleurenpalet past bij de kostuums.

Die bestaan uit T-shirts en broekjes in zachtgeel en zalmroze met zwarte vlekjes én met grappige groene touwtjes waaraan felroze bolletjes bengelen. Dat lijken net de uiteinden van zenuwen die tegen elkaar tokkelen, en voor chemie zorgen. Het oogt prachtig. Maar de performers doen (te) vaak gewoon hun ding in de tintelende scenografie. Die scenografie wordt nauwelijks betrokken en blijft teveel louter decor.

Dit kleinood duurt amper een uurtje. Dat is kort maar krachtig. Je verlaat de zaal met veel bewondering. Maar ook met een knagend verlangen. Verlangen naar meer van zulke tedere scènes, net iets inventiever gedol met elkaar én met dat fleurige decor.