Een hond zet al zingend de mens op zijn plaats in ‘L.I.A.R.’ van Frankie

De rockers van Frankie ritsen hun witte windjacks dicht, zetten de kap op en transformeren zich in L.I.A.R. tot de kinky én bricolerende achtergrondband van een Duitse Herder met een sexy stem.

Er was eens een clubje jonge, Gentse animatiekunstenaars. Die kornuiten – zijnde Simon Lynen, Vincent Lynen, Brecht Hayen en Timo Fannoy – maakten dolgraag muziek. Na een brainstormsessie in hun repetitiekot / atelier besloten ze om bij een expo wat livemuziek te maken. Dat werd opgemerkt door kunstencentrum CAMPO. Het gevolg: de kerels doopten zichzelf tot de band Frankie. In 2019 debuteerden ze als theatermakers met Laguna Beach.

Een pandemie en internationale tournee later zijn ze klaar voor hun tweede worp. Die worp heet L.I.A.R. of, voluit, Life is a Rehearsal. Starten doen de Frankies met weinig woorden en veel power. Vanuit een plexiglazen box katapulteert Timo Fannoy een dreunende drumsolo de zaal in. Fasten your seatbelt.

Frankie is een club kunstenaars die het muziek- en figurentheater uitdaagt en de grenzen mijlenver verlegt. Niet hun ego maar dat van hun hond en hun popjes staat centraal.

Intussen wandelen Fannoy’s collega’s – netjes in een witte windjack, mét kap tot over de ogen – op. Brecht Hayen neemt plaats achter de toetsen, Vincent Lynen bedient licht, geluid én camera. Te midden dit alles gaat Simon Lynen aan de slag met de kunstzinnige eend, de pratende hond, de soepele vinylplaat, het L.I.A.R-videogame en ideeën die als vogels rondfladderen in zijn helblauwe kamer. Voilà, uit deze opsomming wordt duidelijk hoe swingend de verbeelding van de bende is.

De scène vertimmerden ze tot een soort atelier waar kunstenaar Simon Lynen eenden van papier-maché maakt en die beestjes aanspoort om dagelijks een schilderij te maken. Uiteraard zijn die zogeheten ‘duck paintings’ in het lievelingskleur van Simon Lynen: donkerblauw. Het blauw waar kunstenaar Yves Klein wereldberoemd mee werd.

Dé ster van de voorstelling is de pratende Duitse herder van de eenden-knutselende kunstenaar. Die hond is een ingenieuze, mechanische constructie van Nathan Roche. Met een diepe stem en veel droge humor becommentarieert hij het leven van zijn baasje. Wanneer hij toelicht hoe zijn baasje op ideeën broedt, ontpopt de hond zich tot een heuse filosoof. ‘Ideeën vangen, is als vogels vangen’, aldus de immer kwispelende filosoof. Maar hij toont zich evengoed een goede zanger wanneer hij een duetje zingt met toetsenist Brecht Hayen.

Dus. Waar gaat L.I.A.R. éxact over? Over vier prettig gestoorde animatiekunstenaars wiens vingers even bedreven zijn in het maken van poppen en sprekende honden als in het spelen van drum, keyboard of gitaar. De vier zitten als Frankie volop in hun ‘ontbolsterfase’. Dit is een club die het muziek- en figurentheater uitdaagt en de grenzen mijlenver verlegt. Niet hun ego maar dat van hun hond, hun popjes en animatiefiguurtjes staat centraal. Er is absoluut nog ruimte voor verbetering in de dramaturgie, in het zorgvuldiger filmen, het veel meer gebruiken van de ganse setting.

Met een diepe stem en veel droge humor becommentarieert de Duitse herdershond het leven van zijn baasje.

Maar, bovenal: deze jonkies zijn klaar om, járen nadat Pat Van Hemelrijck het zogeheten bricolagetheater op de kaart smakte met zijn Alibi Collectief, bricoleren weer tot beestig theater te maken dat rockt, verwondert, ontroert, doet denken en veel meer betekenislagen in zich draagt dan een eerste blik op de rommelscène doet vermoeden.