Dries Vanhegen bewijst in ‘Ensor est un fou / Ensor is zot’: gek zijn is gezond!

In het Ensorjaar reist Dries Vanhegen het land rond met een solo over James Ensor. Dit klinkt véél saaier dan de muzikale monoloog is. Want Ensor est un fou / Ensor is zot bewijst: gek zijn is gezond!

Tijdens het binnenkomen van de zaal is er al wat om naar te kijken. Ook al is de scène zo goed als kaal, naast wat witte plastic terrasstoelen en een drumstel. Maar boven het podium is veel te zien. Uit de toneeltoren lijken schilderijen – in alle kleuren en formaten – naar beneden te ‘regenen’. Het oogt als een gigantische perpetuum mobile van schilderijtjes. De werkjes zijn gemaakt door Dries Vanhegen en zijn kinderen, in ‘Ensorstijl’. Op sommige werkjes kan je figuren of voorwerpen herkennen. De meeste doekjes zijn kleurig en abstract. Misschien een doek per onvergetelijke levensgebeurtenis?

Aan de eindmeet sterft James Ensor en wordt Dries Vanhegen herboren: als schrijver, speler en maker.

Want deze ‘schilderijenregen’ is hét decorstuk van Ensor rest un fou / ensor is zot. Voor deze solo dook Dries Vanhegen in zowat alle mogelijk geschreven of geschilderde bronnen van en over de Oostendse schilder James Ensor. Uiteraard is het Ensorjaar een reden voor die noeste arbeid. Maar er is ook een persoonlijkere reden: Vanhegen is, net als Ensor, geboren en getogen in Oostende. Hij heeft, net als Ensor een haat/liefdeverhouding met Brussel én met de schilderkunst. En hij beseft, net als Ensor: gek zijn is gezond!

Tijdens de opvoering in het Kursaal te Oostende startte Vanhegen zijn solo te mompelend. Hij worstelde wat met dictie en spreekritme. Was het stress? Gelukkig zorgde de imposante drum van Bert Huysentruyt voor extra energie en focus. Daar ging Vanhegen! Op een trip van anderhalf uur door het bewogen leven van Ensor. Tegelijkertijd zag je Vanhegens leven erdoorheen schemeren. Zonder een zweem van opdringerigheid of gekoketteer.

Dries Vanhegens zinnen rollen van de rijmelarij. En het werkt geweldig, zeker in combinatie met de rockende live soundscape.

Naast een portret van Ensor, is deze Enso rest un fou / Ensor is gek bovenal een portret van de dwarse kunstenaar die onvermoeibaar tegen de stroom in durft varen. Ook al betaalt hij dit vaak – in de eerste plaats – met hoongelach en armoede.

Vanhegen out zich hier als een verrassende maker én auteur. Hij is vooral bekend als acteur van rollen in onder meer Sara, Thuis en, recent, Milo. Maar met de voeten vooruit een eigen solo spelen én schrijven. Zo kennen we hem in Vlaanderen amper. Daarbij trekt hij zich niets aan van de huidige trend om zo naakt en sober mogelijk te schrijven. Zijn zinnen rollen van de rijmelarij. En het werkt geweldig, zeker in combinatie met de rockende live soundscape van bassist Roeland Vandemoortele, drummer Bert Huysentruyt en pianist/componist Serge Feys.

Het resultaat is een gulzig gespeelde en genereuze voorstelling die het leven plus de werken van James Ensor als rode draad gebruikt. Meanderend langsheen die rode draad reflecteert Vanhegen over zijn eigen leven en beslissingen. Aan de eindmeet sterft Ensor en wordt Vanhegen herboren: als schrijver, speler en maker. Gek zijn is (en houdt) gezond!