‘Do the Calimero’: muziektheater met een snuif carnaval en een vleugje Gentse Vlasmarkt

Lies Pauwels is zot van carnaval en regisseert twee dansers, twee muzikanten en vier performers in haar kleurige en vooral kwetsbare variant Do the Calimero (hetpaleis en LOD).

Regisseur Lies Pauwels is een rasechte Gentse en kent ongetwijfeld het gevoel, de sfeer en de typische beelden van de laatste nacht van de Gentse Feesten omstreeks, pakweg, drie uur ’s nachts op de Vlasmarkt. Wie dan nog op straat is, die strompelt of doolt met wazige blik en huilend hart rond en weet dat het escapistische feesten erop zit. Bij het krieken van de dag gaat het masker der beschaving terug op. En dan worden zowel de pijn van het zijn als het uitbundige veulen netjes achter die façade verborgen.

Exact op dat moment focust Lies Pauwels. Haar talent is om breekbaarheid op de meest bonte manier te presenteren. Dat deed ze al met verve in Het Hamiltoncomplex (2015, hetpaleis) of Anatomie van de pijn (2019, NTGent). En ze doet dit ook in Do the Calimero. Plaats van handeling is evenwel niet de Vlasmarkt tijdens de Gentse Feesten maar een ondergronds carnaval. Het decor oogt als een donkere kelder van een danscafé. Hoe lager de guitige discoverlichting hangt, hoe dieper de performers in hun ziel laten kijken.

Die performers zijn: acteurs Marjan De Schutter, Mick Galliot Fabré, Olga Kunicka, Alexandra van der Raaij Markovic en Amalia Daems Keereman, bassist Dag Taeldeman en drummer Andrew Van Ostade plus danseressen Doris en Nathalie Bokongo Nkumu (Les Mybalés). Die laatste twee stuiven met de energie van carnavalisten uit Rio de Janeiro het podium op en dansen bijna letterlijk de pannen van het dak. Hun tomeloze, vibrerende energie steekt de andere performers aan.

Ook Johanna Trudzinski’s geweldige kostuums -van bont en gek vol ruches en tule tot ingetogen sober – geven het spel een boost. Dat spel heeft een ‘carnavaleske’ structuur: de voorstelling is gestructureerd als een stoet. Een voor een krijgen de performers een moment. De in zichzelf zingende Andrew Van Ostade opent de voorstelling op een heerlijke manier: hilarisch en ingetogen tegelijk. Ook de operateske solo van Olga Kunicka en de prachtige solo van Marjan De Schutter die zich – eerst in een T-shirt van Marilyn Monroe en dan in eentje van Charlie Chaplin – afvraagt of we haar herkennen nu ze als zichzelf op de bühne staat, beklijven. Het zijn solo’s waarin de performers, samen met Pauwels, dat fragiele evenwicht tussen zon en zeer, luim en smart vinden. Op die momenten bloeit de scène open tot een bloedmooi portret van de wanhopig naar licht, lucht en liefde snakkende mens. In zijn wanhoop grist die mens een kostuum en een masker vast waarachter hij onbeschaamd zichzelf kan zijn. Carnaval!

Do the Calimero doet het goed maar het is jammer dat het kleine meisje weinig meer vertolkt dan een kind dat vooral vergeten wordt en vermoeid doorheen de doldwaze volwassenen doolt. Al is het jammer dat je doorheen die carnavaleske tranche de vie en de poëtische teksten waarin de dapper tastende en net niet huilende mens figureert, de persoonlijkheid van die acht net te weinig voelt doorschemeren. Die troef van het theater kon Pauwels meer uitspelen en had Do the Calimero ook inhoudelijk even gebald en krachtig gemaakt als het visuele en muzikale luik.

Tot het krieken van de dag zich aandient met veel flair, kleurige kleren en hoopvolle wensen aan kwetsbare mensen en continenten. Het eindbeeld van Do the Calimero is de fantastisch frivole versie van het slotbeeld van de Gentse Feesten: een Vlasmarkt vol uitgelaten mensen, in kleurige kleren en met de stellige overtuiging dat het wankele leven wél een feest is. Wie hongert naar een veelkleurig stuk met een portie weldadig optimisme dat de weltschmertz niet negeert, Do the Calimero!