‘Devicky (wax the pain away)’ is felroze technotheater met deze rouwtip: blijven waxen!

Theatermaker en theaterdocent Ruth Bruyneel schreef een tragikomisch stuk over de jongedame Vicky. In Devicky (wax the pain away) tracht Vicky haar door rouw gebroken hart te lijmen. Hoe? Door te blijven waxen!

Ruth Bruyneel timmert al een poosje aan de weg als theatermaker. In het najaar van 2023 schreef ze haar stuk over Vicky, een meisje dat haar moeders kapsalon gebruikt om te rouwen over haar moeders verdwiijning. Na het schrijven, floot Bruyneel de actrices Daphne Agten, Sara Gracia Santacreu, Elke Van Der Kelen en Sofie Joan Wouters plus muzikante Elisabeth De Loore bij zich. Die laatste componeerde een indrukwekkende, overrompelende en zeer bepalende soundscape die ze live – staand aan een soort DJ-booth – brengt. Als is De Loor amper zichtbaar. Want het decor bestaat uit een vierkant podiumpje, langs drie zijden afgezoomd door een fijnmazig, roze touwtjesgordijn.

‘Er is veel tekst gesneuveld tijdens het repeteren die kan je nalezen in het boekje’, vertelde Bruyneel na de voorstelling. Misschien is er te veel tekst gesneuveld?

Dat rozig decor stelt het waxsalon van Vicky voor. Daar voltrekken zich tientallen keren per dag dezelfde rituelen. Wat er ook gebeurt, de drie dames blijven waxen! De dames storten zich in hun kokette schortjes vol overgave op die rituelen. Intussen zijn er onderlinge en innerlijke spanningen. Komkommers worden met te veel precisie gesneden. Of met te veel venijn opgevreten. En kleine handdoekjes worden met net te veel frustratie uitgeschud. Intussen worden plukken haar net te pront geshowd.

‘Er is veel tekst gesneuveld tijdens het repeteren die kan je nalezen in het boekje’, vertelde Bruyneel vlak na de voorstelling. Misschien is er té veel tekst gesneuveld? Hoe straf de sfeer, de muziek, het spel en het decor mysterieuze decor vol roze licht, plukken haren en versneden komkommers ook zijn. Je mist wat narratief vlees rond het intrigerend visueel en auditief raamwerk. Daardoor kan je enkel de pijn van Vicky vermoeden. Of gissen naar de frustraties van het personeel. Ook over de te dominante moederfiguur die zelfs als ze er niet is haar dochter beklemt, krijg je bijzonder weinig informatie. Door zo goed als alle tekst te schrappen, zijn de woorden weinig meer dan cruciale info die de stereotypische figuren minimaal duiden.

Hoe straf de sfeer, de muziek, het spel en het decor ook zijn. Je mist wat narratief vlees rond het intrigerend visueel en auditief raamwerk.

Nochtans verbergt het mysterieuze decor vol roze licht, plukken haren en versneden komkommers een rijkere, mysterieuzere gevoelswereld. Die wereld had écht meer woorden mogen krijgen. Daardoor hadden de makers het publiek een intensere en betekenisvollere beleving bezorgd.

Dit is een intrigerend stuk over rouwen en loslaten. Aan de knoppen zit een stel ambitieuze, beloftevolle en getalenteerde jonkies die op zoek zijn naar een eigen taal. In die zoektocht schrapten – waxten? – ze iets te enthousiast te veel woorden. Vanuit een heilig geloof in less is more? Maar helaas schrapten ze zo ook de fundamenten van het verhaal waardoor je – bijvoorbeeld – enkel kan vermoeden waarom je door een harengordijn (jawel, je leest dit goed) naar binnen schrijdt, waarom je de hele voorstelling lang een kussen van roze pluche mag omarmen, waarom Vicky zo ontheemd is zonder moeder in de buurt. Tuurlijk kan je daar zelf van alles bij en over verzinnen. Maar de makers zelf hadden gerust wat meer verzinsels kunnen aanreiken. Op die manier hadden ze de beleving van hun publiek veel intenser en betekenisvoller gemaakt.

Het maakt van Devicky (wax the pain away) een ritefeest voor de ogen en de oren dat naar veel meer smaakt, voelt, proeft, klinkt en oogt. Dat de personages enthousiast blijven waxen voor hun zielenrust, is goed (en geestig om zien). Maar dat de makers in hun tekst ook een laag betekenis weg waxten, blijkt minder goed (en geestig).