De voorstelling ‘Paris was a Woman’ toont met veel Franse flair de queerziel

Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi vertimmeren in Paris was a Woman de scène tot een Parijse nachtclub uit de vorige eeuw. Met veel zang, dans en flamboyant spel ontmaskeren de twee de vrouwen die toen in alle elegante stilte voor een queerrevolutie zorgden.

Wanneer je de zaal binnenkomt, klinken Franse chansons. Het podium is warmgeel belicht en oogt als een nachtclub uit het Parijs van de jaren 1920. Dit is het Parijs van vrouwen zoals fotografe Gisèle Freund, muzikante Mimi Franchotti, zangeres Edith Piaf, danseres Ada ‘Bricktop’ Smith en zangeres Josephine Baker. Zij vochten om hun recht om vrij te zijn en te beminnen wie ze wilden, man of vrouw.

Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi plozen het leven van enkele vrijgevochten queer Françaises uit en verweven de verhalen die ze oprakelden met hun eigen zielenroerselen.

Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi plozen het leven van deze vrijgevochten queer Françaises uit en verweven die verhalen met hun eigen zielenroerselen. Dat klinkt als droog ‘navelstaartoneel’. Dat is het gelukkig niet. De research is zo goed gedaan, dat er een gezond evenwicht is tussen de historische en de persoonlijke verhalen. Bovendien schaafden de twee aan een mooie afwisseling van scènes. Uitgangspunt is de vraag ‘Hoe voelt het om een geheim te zijn?’ plus Greta Schillers documentaire Paris was a Woman.

Koujili El Yakoubi en van Lieshout openen hun voorstelling flamboyant uitgedost. Koujili El Yakoubi gaat voluit op Dalida’s Je suis malade. Hij danst het hart uit zijn lijf. Die dans voelt toch stroef, zo lezen we in ons notitieboekje. Dat stroeve kantje blijkt een slimme, bewuste zet. Want net wanneer het imiteren van de Parijse vrijgevochten vrouwen op kruissnelheid raakt, breekt El Yakoubi het spel af. ‘Ik wil me niet meer verkleden en iemand anders zijn. Ik wil zowel op dit podium als in de straten van deze stad kunnen zijn wie ik ben’, bekent hij terwijl hij zijn kleurig kostuum verruilt voor een sobere broek en trui.

Op Je suis malade danst hij het hart uit zijn lijf. Die dans voelt stroef, zo lezen we in ons notitieboekje. Dat blijkt een slimme, bewuste zet.

Dit is het breekpunt van de voorstelling. De scènes waarin de twee Parijse kunstenaressen spelen, worden vanaf nu hechter vervlochten met scènes waarin eigen twijfels en verzuchtingen verwoord worden. Eindelijk. Maar ook: jammer. Het is spijtig dat twee makers de nood voelen om deze voorstelling te maken. Die nood wordt louter gevoed door een samenleving die vaak intolerant is tegenover ‘jezelf zijn’ in de meest brede betekenis van het woord.

Beide jonge makers bewijzen met Paris was a Woman dat ze een aanwinst kunnen zijn voor de podiumkunsten. De oprechtheid waarmee El Yakoubi op scène staat. De vanzelfsprekende flamboyante toets waarmee van Lieshout haar spel kleurt. Het oogt kwetsbaar maar fris en smaakt naar meer!