De drummer redt de meubels in het bonte ‘Please (don’t) let me be (mis)understood’

In ‘Please (don’t) let me be misunderstood’ onderzoekt circustheatermaker Geert Belpaeme – bijgestaan door twee performers en een drummer – de clown in elke mens. Er valt helaas weinig te lachen…

Op een schemerig podium zie je drie performers tasten in het luchtledige terwijl ze tussen witte palen dralen. Soms struikelen ze net niet. Wanneer hun gezichten belicht worden, blijken de drie clowns. Zoekende clowns. Ze zijn de protagonisten in Please (don’t) let me be misunderstood. In het stuk onderzoeken Geert Belpaeme, Estefanía Álvarez Ramírez en Stanley Ollivier ‘de clown’. Wanneer je hen over de scène ziet strompelen, besef je: er zit een clown in elk van ons.

Wanneer je de drie clowns over de scène ziet strompelen, besef je: er zit een clown in elk van ons.

De voorstelling bloeit geleidelijk open. Minutenlang kijk je naar de tastende figuren. Eerst tasten ze in het niets, dan tasten ze naar het licht. Tot Belpaeme begint te struikelen. Enkele ogenblikken later haalt hij met clowneske flair een doekje uit een van de rechtopstaande buizen. Dan is het hek van de dam. Zowel voor de drie performers als voor de meesterlijke drummer Wim Segers.

De drummende Segers zorgt vanuit de luwte achteraan op het podium voor een geweldige soundscape bij de clowneske taferelen. Er wordt over catwalks geparadeerd met meters stof. Er wordt een herderstafereeltje gespeeld waarbij iemand de boom is, iemand het schaap en iemand herder. Op het vertellen van een verhaal laten de drie zich niet betrappen.

Als toeschouwer doe je wat de clowns in de openingsscène doen: tasten naar betekenis, zoeken naar de reden waarom alle spitsvondige scènes met buizen, doekjes, maskers en valse schapenuiers niet tot gelach maar tot gefrons leiden. Tot je langzaam het verhaal van de goedbedoelende maar vernietigende mens lijkt te herkennen. Dan begrijp je waarom de titel van deze voorstelling verwijst naar het gelijknamige nummer van Nina Simone waarin ze de onbegrepen, falende mens aan het woord laat.

Op het vertellen van een verhaal laten de drie zich niet betrappen. Tot je ineens het verhaal van de goedbedoelende maar vernietigende mens herkent.

De aanvankelijk zo kaal ogen scène waar enkele witte palen stonden waartussen zoekende mensen schuifelden, is veranderd in een kleurige chaos. De chaos blijkt zó groot dat de performers één van de palen als een soort raket vastgrijpen en ermee, langsheen het publiek, de zaal uit rennen. Op naar een andere planeet!

Je zit erbij en staart er half lachend naar. De voorstelling laat zich beleven zoals je naar een clownsact kijkt: je laat je verrassen. Eerder dan de lach te zoeken, tonen deze clowns de vertwijfeling van de ijdele mens die zich alles op de planeet toe-eigent. Het duurt nogal lang eer je als toeschouwer die code kan kraken en je in de aanmodderende performers de aanmodderende mensheid herkent. Dat is een slimme metafoor. Al blijft het jammer dat de performers daarbij niet radicaler achter emoties jagen. Of het nu de schaterlach of de krop in de keel is.

Het wow-moment wordt bovendien niet door de performers afgeleverd maar door een geweldige drumsolo van Segers die daarmee subtiel aangeeft: de mens kán verwonderen. Als meesterlijk muzikant, niet als plunderaar van de planeet.