Opera Ballet Vlaanderen injecteert licht en vurigheid in de donkerste periode van het jaar met Petroesjka / Der Sieben Todsünden.
De avond opent indrukwekkend met Ella Rothschilds enscenering van Petroesjka in een impressionant decor van Eva Veronica Born dat oogt als een woestijnlandschap. Tegenover de razendsnelle compositie van Igor Stravinsky uit 1911 plaatst zij een verstilde choreografie die voluit inzet op de gezichtsexpressie van de dansers én op hun poppenspeltalent – want er moet een ezel tot leven gewekt worden. Het verhaal over de rebelse pop Petroesjka die droomt van een écht leven met zijn geliefde Ballerina wordt totaal niet uitgebeeld. Je kijkt naar een groep mensen die door een woestijn dolen, getormenteerd zijn en opgeschrikt worden door een ezel.
Ella Rothschild slaagt er op de machtig vormgegeven scène – denk aan een glooiend woestijnlandschap – niet in om meer te doen dan variaties op haar uitgangspunt: verstilde beweging plus gezichtsexpressie.
Rothschild slaagt er op de machtig vormgegeven scène niet helemaal in om meer te doen dan variaties te creëren op haar uitgangspunt: verstilde beweging plus gezichtsexpressie. Haar choreografische woordenschat is net te karig om een intrigerend dansant antwoord te formuleren op de magistrale muziek van Igor Stravinsky.
Na de pauze lijkt ook Jeroen Verbruggens choreografie bij Die Sieben Todsünden, een satirische balletopera uit 1933 van componist Kurt Weill en librettist Bertolt Brecht, in hetzelfde bedje ziek. Maar zijn uitbundige choreografie is wél stevig verankerd in het verhaal. Een meisje, Anna, worstelt met zichzelf en haar geldzuchtige, aan obesitas lijdende familie. Ze trekt de hort op langs zeven Amerikaanse steden, én zeven ‘doodzonden’, in de hoop veel geld te vergaren.
Verbruggen daagt de dansers uit om per stad de doodzonde naar dans te vertalen. Dat levert een bijzonder groteske dans en kritiek op ’trots’, ‘hebzucht’ of ‘afgunst’ op. Tegelijk laat Verbruggen een XL-vloot aan extra uitbundige kostuums van Teresa Vergho aanrukken. Scenograaf Eva Veronica Born dropt een ledlampstructuur op de scène waarin telkens in kleurige letters de bezongen hoofdzonde verschijnt. En onderwijl zet mezzosopraan Sara Jo Benoot een imposante vertolking neer als Anna I, en Lara Fransen als haar (dansende) zus Anna II. Opnieuw: de performers – zangeressen en dansers – geven écht alles en voeren de choreografie extreem perfectionistisch uit. Maar de choreografie zélf grijpt nog iets te vaak terug naar illustratieve bewegingen en komt daardoor wervelend maar iets te weinig verrassend uit de hoek.
Het orkest tilt, samen met de inzet van de dansers en dankzij de geweldige vormgeving, Petroesjka / Die Sieben Todsunden uit tot een voorstelling over (dansante) veerkracht
Deze avond blinkt uit in visueel vertier maar vooral tijdens het eerste deel is de choreografie (niét de uitvoering ervan!) teleurstellend. Wie allerminst teleurstelt, is dirigent Alejo Pérez. Hij loodst het orkest met flair en gedrevenheid door de erg verschillende partituren van Stravinksy enerzijds en Weill anderzijds. Het orkest tilt, samen met de inzet van de performers en dankzij de geweldige vormgeving, de Petroesjka / Die Sieben Todsünden uit tot een voorstelling over (dansante) veerkracht, in een woestenij en oog in oog met kapitalistische doodzonden als toorn, gulzigheid of trots.
Petroesjka / Die Sieben Todsünden speelt van 24 januari tot 4 februari in de Stadsschouwburg te Antwerpen. operaballet.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier