Naomi Velissariou verzamelde een kleurrijke ploeg om zich heen waarmee ze Tom Lanoyes meesterlijke tekst Atropa vertimmert tot een broeierig ritueel van bloedvergieten.
Wauw. Dat is het enige wat je kan denken wanneer Atropa als een racewagen uit de startblokken schiet. Geen motorlawaai wel zinderende technobeats met snuifjes trap, trance en hiphop van het muzikanten Jimi Zoet en Joost Maaskant. De scène oogt als een glazen arena. Het publiek zit zowel voor dat podium als aan de zijkanten ervan.
Wauw. Dat is het enige wat je kan denken wanneer Atropa als een racewagen uit de startblokken schiet.
Wanneer het zaallicht dooft, komen de personages op. Ze zijn allen gehuld in avontuurlijk gesneden zilveren en bloedrode kostuums waarin fluweel en korsetten een hoofdrol spelen. De Grieken – gespeeld door Naomi Velissariou (Klytaimnestra), Vanja Rukavina (Agamemnon) en Thibaud Dooms (Iphigineia) – zijn ingesnoerd in bloedrode kostuums. De Trojanen – vertolkt door Annelinde Bruijs (Helena), Denise Jannah (Hekabe), ‘NTianu Stuger en Jasmine Sendar – zijn in zilveren gewaden gehuld.
‘Ntianu Stuger opent de voorstelling op een geweldige manier. Ze kijkt de zaal in. Subtiel balancerend tussen kraakheldere dictie en bewogen rap klaagt ze de staat van haar stad, Troje, aan. Dan verschijnt Annelinde Bruijs als de Griekse Helena aan. Aangevuurd door geweldige sounds brengt ze haar klaagzang. Puur trippen op de scène én in de zaal is dat. Iphigineia wordt teder en pezig vertolkt door Thibaud Dooms. De scène waarin ze van haar vader Agamemnon en moeder Klytaimnestra te horen krijgt dat ze zal geofferd worden om de strijd tegen de Trojanen te winnen, is een van de beste versies ooit. Door het samenspannen van emotioneel spelen en snerpende beats. Velissariou toont zich hierbij meesterlijk in extreem emotioneel acteren zonder ook maar in keertje uit te glijden in overacting.
Naomi Velissariou toont zich meesterlijk in extreem emotioneel acteren zonder ook maar in keertje uit te glijden in overacting
Eens Iphigineia gestorven en geofferd is – prachtig verbeeld door haar te ontkleden – ijsbeert Klytaimnestra met een bijl over de scène. Met die bijl zal ze haar man vermoorden. Denkt ze. Ze zal alles doen, behalve dat. De muziek verstomt naarmate haar moorden versnelt. Klytaimnestra straalt steeds meer wanhoop uit wanneer de Trojaanse vrouwen – die haar man Agamemnon als oorlogsbuit meebracht – haar erop wijzen dat ze ook schuldig is aan de oorlog.
Die confrontaties tussen de Trojanen en de Grieken krijgen een ongemakkelijke extra betekenislaag doordat mensen van kleur de Trojanen vertolken. Ineens wordt de stem van de Trojanen de stem van volkeren die mishandeld en bestolen zijn door witte kolonisten.
Wanneer het bloedvergieten stopt, eindigt het stuk. ‘Waarom was dit bloedvergieten in hemelsnaam nodig?’ Die vraag stelt Atropa op de meest zinderende manier. Al is het wat spijtig dat er zo hondstrouw werd gebleven aan het mythische verhaal en dat de muziek niet nog meer als vluchtweg en ventileringsmiddel werd ingezet.
Desalniettemin toont deze Atropa hoe repertoire tot een indrukwekkende clubervaring in een bijna 200 jaar oude schouwburg kan leiden. Dit is sterk, sexy theater dat je eerst verbluft door het stomende spel en de dito soundscape. Naar het einde toe word je, samen met de soundscape, stil omdat de zinloosheid van moorden en koloniseren op de glazen toneelvloer te kijk ligt.
Atropa van Toneelhuis reist nog tot 21 december door Vlaanderen en Nederland. toneelhuis.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier