Anna Franziska Jäger en Nathan Ooms maken met Ambient Theatre Fury hun vierde en meest heldere voorstelling.
Beide twintigers houden van voorstellingen die zich ontvouwen zoals een bloem, blaadje na blaadje. Scène na scène tot het podium ‘bloeit’ van de verhalen en spullen. Dat geldt ook voor deze worp. Bij het binnenkomen in de zaal kijk je in de holle ogen van een met lichtkabels in de lucht ‘getekend’ gezicht. Boven de scène, vlakbij de toeschouwersrij, hangt een eenvoudige mobile waaraan matglazen voorwerpen hangen. We zien: een badeendje, een hart, een tros druiven, een piramide, een planeet, een paddenstoel. Onder die decorstukken rollen Jäger en Ooms baantjes.
De twee rollen eerst in stilte. Tot Ooms die stilte breekt en in het Engels – als de taal van de virtuele wereld waarin ze meer tijd doorbrengen dan in de echte wereld – tegen de met felrode spots opgesmukte zoldering praat. It feels like my life was shrinking the past year. Intussen blijft Jäger rollen, met lichte glimlach rond de lippen.
Een lentefris vormgegeven portret van een ontluikende jongvolwassene die de jongere voelt wegglippen uit zijn/haar lichaam en de volwassene voelt groeien terwijl de wereld almaar ongrijpbaarder want virtueler en faker lijkt te worden.
Deze voorstelling zou net zo goed in een museum kunnen spelen, precies omdat – zeker in het eerste deel – het verhaal eerder gesuggereerd wordt door wat er te zien is dan door wat er gezegd wordt. Je ziet twee jongen mensen die rollen over de digitale golven waardoor hun leefwereld gestuurd en getekend wordt. Maar al rollend ervaren ze hetzelfde als leeftijdgenoten van een eeuw of langer geleden: ze zoeken hun weg in dat leven en, vooral, ze zoeken zichzelf. Ambient Theatre Fury is daarom ook een lentefris vormgegeven portret van een ontluikende jongvolwassene die de jongere voelt wegglippen uit zijn/haar lichaam en de volwassene voelt groeien terwijl de wereld almaar ongrijpbaarder want virtueler en faker – als van transparant glas, zoals de beeldjes aan de mobile – lijkt.
Gedoe met kleren maar evengoed met je te verhouden tot ex-geliefden, de spiegel of de wereld wordt door Jäger en Ooms minutieus in uitgebeende, soms grappige, soms rakende zinnen gegoten die ze al rollend vertellen. Tot ze minder netjes in het ritme van de golven willen rollen. Tot een hoogst aanstekelijk technonummer het leven en licht doet openbarsten. Tot de twee besluiten om de emotioneel dolgedraaide mens die in zijn blinde emotie de door televisiefeuilletons platgekauwde break-upzin herhaalt, om te zetten in heerlijk geestig en gevat spel.
Dit zijn jonge kunstenaars die onvermoeibaar zoeken naar een spannende vorm om de eeuwige menselijke kwellingen, zotternijen, deugden en verlangens te tonen. Te spélen.
Dat doen ze al rechtstaand, weerstand biedend tegen die digitale golven. Maar ook dan blijkt hun brein dus gestuurd door ‘soapy’ liefdes. Tijdens die scène zie je bovenal twee jonge kunstenaars die onvermoeibaar zoeken naar een spannende vorm om de eeuwige menselijke kwellingen, zotternijen, deugden en verlangens te tonen. Te spélen. Op een speelse manier die niet triviaal wordt. En ze bezegelen die poging met een kus. Liefde overwint, ook in oorlogstijd waarin fakenieuws en sociale media evengoed een wapens zijn.
Met dit stuk bevestigt dit duo meer dan ooit een ontluikende taal te bezitten die een originele vorm koppelt aan begeesterend spel én een inhoud die niet wil paaien maar alarmeren of minstens attenderen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
