Africa is calling in de zinderende en oprechte solo ‘Great Apes of the West Coast’ (NTGent)

Theatermaakster Princess Isatu Hassan Bangura rapt, fluistert, zingt en vertelt haar levensverhaal in Great Apes of the West Coast.

‘Descartes zei ‘Ik denk dus ik ben’. In Afrika zegt men: ‘Ik ben omdat wij zijn’ Aan het woord is Princess Isatu Hassan Bangura. Zesentwintig jaar geleden werd zij geboren in Sierra Leone. De almaar gevaarlijker toestand in haar land deed haar ouders vluchten naar Europa. Bangura kwam in Nederland terecht. Ze studeerde er aan de Toneelacademie Maastricht.

Bangura brengt haar levensverhaal op een spitse manier die smaakt naar méér werk van deze jonge maakster.

NTGent-directeur Milo Rau merkte haar op. Hij castte haar in zijn voorstelling Grief and Beauty én gaf haar de kans een solo te maken bij het Gentse stadstheater. In die solo vertelt ze haar levensverhaal. Neen, heel origineel is dat niet. Gelukkig brengt Bangura dat verhaal op een spitse manier die smaakt naar méér werk van deze jonge maakster.

Die manier valt meteen op wanneer je de zaal binnenkomt. Bangura staat op een met zand bestrooide scène. Ze draagt een lang, zwart kleed in een nogal stijve stof. De jurk bedekt haar hele lichaam. Met haar nek maakt ze strakke, haast machinale draaiende en vooruitstekende bewegingen. Is het een verwijzing naar de schildpaddenpopulatie in haar geboorteland? Of verwijst de beweging naar het Mende-volk waar de vrouwelijke hals in bepaalde sculpturen en rituelen erg belangrijk is? Bangura verduidelijk dit niet. Ze herhaalt de beweging ook niet meer waardoor het, jammer genoeg, weinig meer is dan een spectaculaire openingsscène.

Gaandeweg focust ze bovenal op de inhoud. Begrijpelijk. Maar zo laat ze kansen liggen om méér te zijn dan een goede vertelster.

Van zodra de zaallichten doven, start Bangura een spel met woorden. Ze zingt, rapt, fluistert over identiteit en voornamen. ‘Ik zie mensen die voortdurend moeten uitleggen wie ze zijn. Ik zie een vrouw met pijn, die op mij lijkt.’, rapt ze. Met schwung snijdt ze de abstracte thema’s aan. Precies die schwung  geeft haar verhaal frisheid. Die frisheid verliest ze naarmate ze dieper ingaat op haar levensverhaal. Tijdens het vertellen over haar ouders, haar geboorte – een van de strafste scènes waarin ze huilt naar de maangodin Mawu -, de vlucht en haar laatste herinnering aan haar land laat ze de vinnige vorm los. Ze focust op de inhoud. Begrijpelijk. Maar zo laat ze kansen liggen om méér te zijn dan een goede vertelster.

Die inhoud treft. Maar telkens ze overschakelt naar méér dan gewoon vertellen, treft haar verhaal in het kwadraat. Hoe ze Coolio’s Gangsta Paradise ‘zoet, pittig en bedwelmd door palmwijn’ zingt, is onvergetelijk. Hoe ze al dansend en zingend de vriendelijke chaos eert die eigen is aan het samenleven in haar moederland, is ontroerend. The Great Apes of the West Coast toont een jonge maakster die haar van muzikaliteit doordrongen taal pront inzet om een verhaal te vertellen. Benieuwd welke verhalen volgen.