About Elly: onvervalst ensembletoneel, zonder muf geurtje

Moet je een film tot een stuk willen bewerken? Als de film About Elly heet en als Jolente de Keersmaeker en Scarlet Tummers de bewerkers zijn, dan is het antwoord voluit ‘ja!’ zo blijkt na het zien van About Elly.

‘I can’t see! I can’t see!’, roept Mokhallad Rasem terwijl hij – gekleed in een roze, lange jas – strompelend tussen de toeschouwersrijen het podium zoekt. Jolente De Keersmaeker pakt hem stevig bij de schouders vast en mompelt, met de zachte lach van een moeder op het gezicht, ‘ach, ze speelt maar dat ze niet kan zien.’ De toon is gezet.

About Elly opent met een monoloog van Anna Franciska Jäger. Ze spreekt terwijl ze over het rotsenstrand op de scène struikelt. Je begrijpt haar monoloog pas écht wanneer de voorstelling op kruissnelheid is. Die snelheid wordt bereikt wanneer haar tien medespelers de scène via de zaal betreden. Naast Jolente De Keersmaeker van TG Stan, is dat Robby Cleiren van De Roovers, Haider Al Timimi van Theater Antigone, de geestige Stijn van Opstal van Olympique Dramatique, Lukas De Wolf van Het Laatste bedrijf plus Mokhallad Rasem, Scarlet Tummers, Kes Bakker, Manizja Kouhestani en Armin Mola. Zo’n grote cast is zeldzaam vandaag maar nodig voor deze voorstelling.

Het geheel is overtuigend ensembletoneel zonder muf geurtje. Het brengt een spannend verhaal, is gespeeld met een gezonde dosis humor, doet nooit verlangen naar de film.

About Elly is gebaseerd op de gelijknamige film van Asghar Farhad. De film en voorstelling vertellen het verhaal van een bende vrienden die een weekend aan zee doorbrengen, inclusief de kleuteronderwijzeres (vertolkt door Jäger) van een van de kinderen. Tot de onderwijzeres verdwijnt… Er ontvouwt zich geen thriller maar een web van onderhuidse conflicten en frustraties tussen de volwassenen. De kinderen – aanstekelijk gespeeld door Stijn Van Opstal en Mokhallad Rasem – doen wat kinderen doen: alle scènes doorkruisen met hun ongeveinsde eerlijkheid, vrolijkheid en puur verdriet. De twee slagen erin dit grappig én integer te spelen. Ze zorgen voor heerlijke intermezzo’s tussen de bedrukte scènes vol wrevel en verdriet.

Toch zijn ook die zware scènes doorspekt met humor én knappe beelden. Joé Agemans zorgde voor een impressionant decor. Een keienstrand ligt centraal, ernaast ligt aangespoelde ‘rommel’ die alle nodige rekwisieten – van een zetel tot een schoudertas – bezit om het stuk te kunnen spelen. Achter dit alles staat een immens in ‘Marc Rothko—stijl’ beschilderd doek op rollen. Dat doek beweegt langzaam van onder naar boven waardoor de ‘horizon’ voortdurend verandert, samen met de momenten op de dag.

Het geheel is niet vernieuwend maar wel overtuigend ensembletoneel zonder muf geurtje. Het brengt een spannend verhaal, is gespeeld met een gezonde dosis humor, doet nooit verlangen naar de film en ensceneert met evenveel zorg als spelplezier een club mensen die vooral goed willen doen maar voortdurend falen, blind geworden door paniek.