Regisseur Jesse Vandamme brengt ‘een liefdesbrief aan de twijfel’

Werktoneel laat zich voor Gruis/aan de twijfel inspireren door Willem Frederik Hermans.

Werktoneel, de jonge club die regisseur Jesse Vandamme met Louise Bergez, Joeri Happel, Lucie Plasschaert en Lucas Van der Vegt vormt, behoort tot een generatie die klassiekers vrolijk vertimmert tot zinderend toneel vol spelplezier, humor en weltschmerz. Voor Gruis/aan de twijfel gingen ze de mosterd bij W.F. Hermans halen.

Vorig jaar debuteerden jullie bij NTGent met Solipsists. Is er een link met jullie nieuwe stuk?

JESSE VANDAMME: Ja. Solipsists bestond uit drie solo’s. Louise, Joeri en Lucas speelden elk een personage dat in een eigen gefantaseerde realiteit leeft. Om het leven leefbaar te houden. Dat idee spitten we verder uit. Het voorbije jaar ben ik in Hermans’ oeuvre gedoken, een meester in het schetsen van ons psychisch functioneren – mijn obsessie! (lacht) Ik las alles, van het mooie De liefde tussen mens en kat tot de novellebundel Paranoia, vol doodslag en mensen die van daken vallen.

Zoals wij verslaafd zijn aan het internet, zo hebben Clemens en Sita Radio Hermans nodig.

Je bewerkte uiteindelijk zijn roman Uit talloos veel miljoenen.

VANDAMME: Een naturalistische roman met surrealistische, grappige plotwendingen. Clemens, gespeeld door Joeri, wil een baanbrekend wetenschappelijk artikel schrijven. Sita, gespeeld door Louise, wil kinderboeken schrijven. Dus schrijft ze elke uitgeverij lange brieven. Wat ze te bieden heeft: een A4’tje met kulversjes als ‘Bombazijn, dat brave beertje / die at ’s ochtend graag een peertje’. (lacht) Daarnaast is er het aanhoudende gelul van Radio Hermans, met stemmen van figuren uit Hermans’ oeuvre. Dat symboliseert de drang van de mens om alle tijd vol te proppen. Zoals wij verslaafd zijn aan het internet, zo hebben Clemens en Sita die radio nodig.

Hoe oogt en klinkt dat alles?

VANDAMME: Als een dolle, tragische liefdesbrief aan wat Sita de hele tijd doet: twijfelen. In een decor vol verhuisdekens zit ze verkrampt te verlangen naar het kunstenaarschap… (zwijgt) Wij zijn kunstenaar. Hopelijk blijft dat zo. Ik wil nog lesgeven, theater in de publieke ruimte maken, werken met niet-professionele spelers… Wij zijn de toekomst maar die toekomst is onzeker.

Daar kan de opvolger van NTGent-directeur Milo Rau wat aan doen. Ben je kandidaat?

VANDAMME:(lacht) Ik ga het profiel aandachtig lezen. Ik héb een visie over hoe een stadstheater moet functioneren en wat NTGent beter kan doen voor de stad, voor jonge artiesten. Maar ik ben ook muzikant die aan zijn droom – een Nederlandstalig album – werkt. En ik wil steeds beter theater maken. Én wat gelukkiger worden.