Theatermaakster Sien Vanmaele serveert zeewier met brownie, en klimaatangst

Sien Vanmaele kookt theater. Na Witlof from Syria maakt ze bij Laika – dat zichzelf het ‘theater der zinnen’ noemt – een trilogie. Zeemaal opent de trilogie én de Zomer van Antwerpen.

Sien Vanmaele slaagt met glans in de vuurproef waaraan ze donderdag 30 juni onbewust onderworpen wordt. Tussen de rij toeschouwers die hun beurt afwachten bij het welkomstritueel, staat een onrustig vezelend koppel. ‘Ze gaan me niet verplichten om te eten. Ik krijg thuis al amper een hap binnen. Als de geur me misselijk maakt, ben ik weg!’, klinkt het. De partner sust. ‘Als je je ziek voelt, kan je gewoon opstaan en weggaan.’

Nerveus schuifelt het duo het welkomstritueel tegemoet. Een stralend glimlachende Vanmaele verwelkomt het publiek. Elke toeschouwer moet met een Sint-Jacobsschelp de handen van de volgende toeschouwer overgieten met lauwwarm water. Daarna krijgen je handen een druppeltje verzachtende duindoornolie. Als het koppel aan de beurt is, lijkt hun stress weg te vloeien. 0-1 voor Vanmaele.

Prachtige bordjes waarop een monstergolf klimaatangst belandt

Na dit ritueel word je geleid naar een eivormige, donkergrijze ‘arena’ die uit twee verdiepingen tafeltjes met bijhorende bankjes bestaat. Op elk tafeltje ligt een prachtig stilleven bestaande uit een keramieken bord in een grillige vorm. Daarop liggen twee gevulde oesterschelpen, twee gevulde venusschelpen, een wulkschelp met specerijen en een grote Sint-Jakobsschelp. Verder staan er karafjes met water, een schoteltje met zeewier en een flesje met rozig ‘oerwater’. Wauw. Laika’s jarenlange ervaring met culinair theater boost de taal van Vanmaele, op visueel én op inhoudelijk vlak.

Vanmaele – gekleed in een zeeblauw jumpsuit, mét zeewierprint – neemt geen zeeslablad voor de mond. Terwijl ze voortdurend in de weer is met wolkvormige roltafeltjes, zeewier, warme stenen en karaffen vertelt ze in mooie, muzikale zinnen hoe ‘eten uit plastic verpakkingen’ haar ongelukkig en ongezond maakte. En hoe de zee sinds een magische nacht tijdens haar tienerjaren niet een grote liefde is. De zee heelt haar mentaal én fysiek. Vanmaele vertelt over haar obsessieve poging om zo gezond en klimaatneutraal mogelijk te leven. Ze vertelt hoe de obsessie haar liefdesleven plaagt. ‘Ik noem mijn lief een klimaatcrimineel.’

‘Ik noem mijn lief een klimaatcrimineel.’

Ze somt eindeloos veel soorten zeewier op. Ze neemt ons mee naar het Zwin. En op een dromerige onderzeetrip. Ze vertelt over zilte bossen, zeewierindustrie, verzilting van groenten, … Kortom, je krijgt een monstergolf aan fascinerende informatie op je bord. Te veel informatie. Vanmaele is zo gebrand om haar wanhoop met ons te delen, dat ze te veel te snel moet zeggen. Daardoor rest er te weinig ruimte om iets anders te voelen dan Vanmaeles klimaatangst. Haar missioneringsenthousiasme onttrekt ontroering aan de voorstelling. Dat is jammer.

Heerlijke gerechtjes, makke muzak

Intussen zwiert ze met zeewier om de geur van op stenen verschroeid algenwater te verspreiden. Ze verklapt alles over de geheime ingrediënten op ons bord, van zeekraal en oesterblad tot de niet-zilte versie van koolrabi. Ze leert je alles over het ‘ziltzoet’, rozig oerwater en de heerlijke zeemansboter. Ze toont ons hoe je ‘zeevriendelijke’ sushi met vismousse-zonder-vis maakt. Telkens als de TL-lampen boven de tafeltjes aanfloepen – ‘TL-lampen verbruiken tien tot vijftien keer minder energie dan theaterspots!’ – wordt er iets lekkers geserveerd. Bij de voorgerechtjes wordt uitvoerig stilgestaan. Daar is bij het hoofdgerecht en dessert helaas nog amper tijd voor… Ook daar schort wat aan de balans. Dat deze intrigerende ‘zeetrip’ begeleid wordt door inspiratieloze, makke muzak is nog een werkpunt.

Maar de missie van Zeemaal is ons verleiden om ‘meer zee te eten en zo meer zee te worden’. Dat lukt. Op theatraal vlak zijn er nog onvolmaaktheden, op culinair vlak is dit een voltreffer. Iedereen ontdekt en geniet van de eerste tot de laatste hap zeewierbrownie! Ook de nerveuze man. Hij nipte met zichtbaar genoegen van alle gerechtjes en alle verhalen. De zee heelt.