‘Pygmalion’ pakt in met boeiende dramaturgie en snedig ritme

Wie een opvoering van een Griekse mythe verwacht komt bedrogen uit, maar blijft vast evengoed geboeid kijken naar ‘Pygmalion’. Compagnie Frieda zet de scheppende mens op de planken, met een schaterlachend publiek als gevolg.

In de mythe van Pygmalion werkt een Griekse prins aan een ivoren vrouwenbeeld tot hij er verliefd op wordt. Met de hulp van Aphrodite wekt hij haar tot leven zodat hij met haar kan trouwen. Het is de mythe van de mens als schepper. Dat idee gebruikten Eva Binon, Jason Dousselaere en Louise Van den Eede als werkstructuur.

Op de bühne torent boven de spelers een natuurkracht uit in de vorm van een dreigende rots. Dat de mens blijft scheppen zit immers in hun natuur en is sterker dan henzelf. Dat levert veel moois op, maar beangstigt ook. Het dreigende kantje aan de drang om te scheppen sluimert ook in de voorstelling. Toch blijft de vrolijke noot het langst nazinderen.

De losstaande scènes, die uit improvisatie zijn ontstaan, nemen ons mee naar Amerikaanse talkshows, onontdekte stammen, zeemzoete Hollywoodfilms en balzalen uit het verleden. De spelers, Eva Binon en Jason Dousselaere, vinden telkens hun ritme: met elkaar, maar ook met de toeschouwers. Veelbetekenende blikken in het publiek op de juiste momenten – ‘wat is mijn medespeler in godsnaam aan het doen?’ – krijgen de lachers op de hand.

Maar ook mooie, vertederende momenten sieren ‘Pygmalion’. Zo ontroert de scène waarin de acteurs na een opbouwend rondje spelend vechten elkaar in de armen vallen oprecht. Die vertedering maakt dan weer even snel plaats voor hilariteit wanneer de spelers voor je ogen de realiteit veranderen en in een komische scène belanden.

Aan het einde van het stuk vraag je je misschien af of je het wel begrepen hebt. Maar eigenlijk doet dat er weinig toe. Geniet met volle teugen van de creativiteit, humor en energie van de makers in ‘Pygmalion’.