‘Mikado Remix’ van Louis Vanhaverbeke is toneel dat smaakt én ruikt naar meer

In Mikado Remix trakteert een beatboxende Louis Vanhaverbeke u op wafels en twijfels.

In Kokokito (2015) en het naar op een platendraaier gebakken pannenkoeken geurende Multiverse (2016) toonde Louis Vanhaverbeke eerder al zijn bonte fantasie. Die fantasie is ook wat hem dit voorjaar naar een van de grootste podiumkunstenfestivals bracht: het Kunstenfestivaldesarts, waar hij Mikado Remix presenteerde.

Bij het zien van het openingsbeeld vrezen we even dat Vanhaverbeke die bonte fantasie kwijtgespeeld is, dat hij alle kleur uit zijn taal heeft gebannen en zich volledig in de armen van de conceptuele donkerte heeft gestort. We krijgen een kale scène voor ons, waarop vier met witte projectieschermen beklede werfhekken een kamertje rond Vanhaverbeke vormen. Dankzij camera’s die bovenop de hekken gemonteerd zijn, zie je wat hij – gehuld in een marcelleke en een voetbalbroekje – uitspookt. En dat is niet veel. Vanhaverbeke zit, zingt en beatboxt over teleurstellingen in de liefde en het leven. That’s it.

Maar net wanneer we er bang voor zijn dat de voorstelling zal verdrinken in grauwige conceptualiteit en te eentonig gebeatbox, stapt Vanhaverbeke uit zijn kamertje en begint hij de schermen te verplaatsen. Voor je het weet, stroomt de scène over van de kleuren, de klanken én de geuren. Vanhaverbeke rijdt het podium op met een fiets vol kleurige, plastic opbergboxen, die klankkasten blijken te zijn. Er wordt – met behulp van de werfhekken én de fiets, die fungeert als energiebron – op een even hilarische, acrobatische als ingenieuze manier een mini-wafelbak on stage georganiseerd. En intussen blijft Vanhaverbeke maar beatboxen en zingen over zijn gebroken hart, over het proberen een eerlijk kunstenaar te zijn, en over de vierkant draaiende samenleving.

Dit stuk vertrekt vanuit de navel en drijft op maatschappelijke verzuchtingen, maar door zijn teksten te beatboxen en intussen het podium te vertimmeren van een kamertje tot een wafelbakkerij tot een raam op de wereld, blijft Vanhaverbeke ver weg van te navelstaarderig of te prekerig theater. Mikado Remix verrast, amuseert en ontroert, omdat Vanhaverbeke twijfelt in zijn hoofd en hart, terwijl zijn handen en voeten kordaat handelen en verwondering oogsten.

Al ‘knutselend’ met woorden, ritmes, projectieschermen, werfhekken, betonnen steunblokken, camera’s, opbergboxen en een fiets waarmee hij zo veel meer doet dan rondjes op de scène rijden, (beat)bokst Louis Vanhaverbeke een van zijn best uitgebalanceerde en meest betekenisvolle voorstellingen in mekaar. Mikado Remix bloeit traag open tot een stuk dat smaakt én ruikt naar meer.

480360YouTube