Met dank aan een rode Volvo in panne: de solovoorstelling ‘Verkeerde Nachten’ van Wouter Bruneel

Wouter Bruneel speelt een gekrenkte man in Verkeerde nachten, een solovoorstelling die hij maakte samen met schrijver-regisseur Arne Sierens.

Als er geen levens te redden vallen in Onder vuur, de VRT-serie waarin Wouter Bruneel brandweerman Boris ‘Bokkie’ Weber vertolkt – het derde seizoen is te zien in 2024 –, dan wringt hij zich in de huid van potige mannen met een gekneusd hart, zoals in Verkeerde nachten.

‘Een 45-jarige jongen vertelt over zijn verkeerde vrienden en verkeerde nachten’, lezen we in de perstekst. Is dit stuk op jouw lijf geschreven?

Wouter Bruneel: Ja. Maar ik vertel niet mijn leven. Arne schreef de basis. Hij vertrok onder meer van een assisenzaak uit 1998 over twee beste vrienden. De een vermoordde de ander op het Gentse Van Beverenplein. De reden? Een vrouw. Dat voorval en films van Japanners als Yasujiro Ozu, Hayao Miyazaki en Katsuhiro Otomo – van wie Arne en ik zot zijn – inspireerden ons. We hebben ook mensen geïnterviewd die ‘s nachts leven. Zoals de oprichter van Depannage Lybaert in Gent. ‘Tegenover mijn deur reed een rode Volvo in de gracht. Toen ik dat zag, wist ik: dit wordt mijn leven’, vertelde die. Na dat gesprek is mijn personage geboren. Een 45-jarige jongen die zijn moeder verloor toen hij amper zes was en die door zijn verkeerde vrienden te veel verkeerde nachten meemaakt.

Zolang je leeft, ga je door. Dat moet. Verkeerde nachten is een les in optimisme.

Je deelt de scène met een vrouwenkoor.

Bruneel: Ja. Het koor zingt wat mijn personage voelt. Het brengt composities die Johan Derycke maakte, geïnspireerd door onder meer het vrouwenkoor Le Mystère des Voix Bulgares. Arne en ik hoorden hen deze zomer in De Bijloke. Hun gezang gaat recht naar het hart.

Waarom maken jullie dit stuk nu?

Bruneel: Omdat het klaar is. We kregen al wat kletsen in het leven – wie niet? – en theater maken werkt therapeutisch. De openingszin van Verkeerde nachten is: ‘Het leven zit vol haken. Als ge eraan hangt, hebt ge ’t aan uw kloten. Ge kunt spartelen zoveel ge wilt. Ge zult er nooit af geraken.’ Zolang je leeft, ga je door. Dat moet. De voorstelling is een les in optimisme en een lofzang aan het matriarchaat. Op een podium dat oogt als een nachtelijke straat, zie je een man spijt omzetten in zachtheid. Het stuk eindigt als een feest. Dat hebben we hard nodig vandaag.