Marijke Pinoy waagt zich op glad ijs: ‘Natuurlijk! Dat moet!’

Marijke Pinoy staat bijna veertig jaar op de planken. Maar in de nieuwe voorstelling Gemislukt van Theater Antigone doet ze alsnog iets voor de eerste keer: ze vertolkt een man die gruweldaden op zijn geweten heeft.

Vorige zomer zat Marijke Pinoy op het dak van haar huis in Evergem. Letterlijk. Ze speelde met haar kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen Foreverandevergem, een zinderend stuk over moederkloek zijn. Intussen staat Pinoy weer op de grond en waagt ze zich – naast een prachtrol in Dimitri Verhulsts debuutfilm Waarom Wettelen en drie nog te verschijnen films – aan een even groot avontuur.

Hoe ben je hier beland?

Marijke Pinoy: Regisseur Tom Dupont nodigde ons allen uit: theatermaakster en actrice Aureli Di Marino en ik, acteur Ali Can Ünal, drumster Karen Willems en jazzsaxofonist Marc De Maeseneer. We zijn allemaal anarchisten maar elk op een totaal andere manier. Met ons zessen maken we een stuk dat vertrekt vanuit de moordpoging die de Italiaanse anarchist Gennaro Rubino op 15 november 1902 ondernam op koning Leopold II. De aanslag mislukte, Rubino’s revolver bleef hangen aan zijn binnenzak. De kogels raakten een raampje van Leopolds koets. We lazen over Rubino: wat een pipo. En hoe hij zich gedroeg tegenover vrouwen! Aurelie neemt de rol van Rubino op zich, Ali speelt zijn zoon. En ik kruip in de huid van Leopold. Niet vanzelfsprekend om iemand te spelen aan wiens handen zoveel bloed kleeft.

Iedereen speelt één personage?

Pinoy: We vertolken veel meer. We spelen ook de vrouwen achter die mannen. Die hadden het zwaar te verduren – vrouwen die in die tijd buiten de lijntjes kleurden kregen regelmatig het label ‘hysterisch’ en kwamen in de psychiatrie terecht. We slaan ook een brug tussen de figuren van toen en de extreem eenzame en gevaarlijke mannen die vandaag op het wereldtoneel verschijnen, zoals Trump en Poetin.

Met welk gevoel verlaten we straks de zaal?

Pinoy: Ik hoop dat we kunnen triggeren. De tocht tussen de dag waarop je geboren wordt en de dag waarop je sterft, is een avontuur. Je móét risico’s nemen en vechten voor het goede, ook al raak je hoe dan ook gekwetst. (Op dreef) Ik weiger te geloven dat geweld met geweld bevochten moet worden. Ik geloof in luisteren naar elkaar. Dat doen we ook in dit stuk, waarin we met een kritische, vrouwelijke blik naar ons verleden kijken. Het wordt een zotte rollercoaster met filosofische gesprekken, muziek, absurditeit én hoop. We wagen ons op glad ijs. Natuurlijk. Dat moet!