Lieselot Siddiki over ‘The Truthful’: ‘Net als Amerika heb ik last van grootheidswaan’

De achternaam van theatermaker Lieselot Siddiki (1994) betekent ‘zij die de waarheid spreekt’ in het Urdu. Geen wonder dat haar autobiografisch getinte voorstelling The Truthful heet.

‘Een soort circusfamilie.’ Dat antwoordt Lieselot Siddiki op de vraag in wat voor een gezin ze opgroeide. Het was een groot, vrijzinnig nest dat in woongemeenschappen leefde. Er werd veel muziek gemaakt, bedtijd of andere regels waren er niet en nooit stonden er vier dezelfde stoelen rond de keukentafel. Siddiki studeerde aan het Kask in Gent en maakt sindsdien zinderend theater dat even rebels, speels, kleurrijk, ­muzikaal en activistisch is als haar kindertijd. Na het rockende Up Your Ass (2023), dat ze met Nona Demey Gallagher maakte, is het nu tijd voor The Truthful.

Up Your Ass speelde zich af in het New York van Andy Warhol. The Truthful gaat over jouw oom Nasir, die prediker is in Amerika. Wat heb jij met Amerika?

Lieselot Siddiki: Net als Amerika heb ik last van grootheidswaan, het zit in de familie. Mijn grootvader had veel kinderen. Hij leefde in India en Engeland. Een van zijn kinderen is mijn oom Nasir. Op zijn 33e – de leeftijd waarop Jezus Christus stierf – werd hij ongeneeslijk ziek. En toch genas hij door een ‘Jezusverschijning’. Sindsdien is hij een bekend evangelisch prediker in Amerika. Vorige zomer bezocht ik hem, de hele familie ging mee. Het was een prachtige en heftige reis. Nadien schreef ik een script.

Een filmscript?

Siddiki: Dat had gekund. (lacht) Maar ik hou van de vrijheid van het theater. Het script vormde de basis voor de improvisaties van de vier performers die The Truthful spelen. Het wordt een totaalspektakel, een paranoïde, manisch theaterconcert met veel muziek en maffe kostuums. Het gaat over een familie van verloren zielen die verlangen naar een grotere waarheid. Met het leven van mijn oom – waar ik kritisch maar met veel begrip en fascinatie naar kijk – als uitgangspunt. En zijn uitspraak, ‘trillingen zijn God, God die zingt’, inspireerde onze componist Elisabeth Klinck.

Hoe wandelen we de zaal uit?

Siddiki: Bekeerd! (lacht) Grapje. Ik hoop dat het publiek nadien door de spirit, ‘de heilige geest’, is bevangen en wordt omvergeblazen door de trillingen van God. En als dat niet het geval is, dan hoop ik dat je fucking entertained werd. Want dat hebben we vandaag nodig. Ik had nooit gedacht dat ik in zo’n donkere, onttoverde tijd zou leven. Theater helpt om die duisternis een plek te geven.