Liesa Van der Aa maakt een charcuteriemusical over de absurde macht van de consument

Liesa Van der Aa presenteert met Entrecôte het tweede deel van Court of Choice, een triptiek van de macht. Het is een luik vol charcuterie in een hagelwit slagerijdecor.

Pandemie of niet, Liesa Van der Aa gaat lekker door met zingen, spelen, dansen, kauwgum eten, films maken en muziektheater creëren. Van der Aa is de leading lady van de band One Trick Pony. Die band staat met haar op de spierwitte scène in Entrecôte én met die band sleepte ze vorig jaar de Innovation Award in de wacht op het LA Fashion Festival.

Ondanks wat de naam doet vermoeden, is dit een filmfestival, weliswaar met multimediale focus. Van der Aa won de award voor I can’t go back to yesterday. Dat is een soort XL-videoclip bij de plaat Easy Alice. Die film is nog te herbekijken (hier) en het is een aanrader. De film reikt je de sleutels aan om Van der Aa’s universum te betreden. Dat universum lijkt, bij het eerste shot van de film en bij de eerste blik op de scène van Entrecôte, nogal abstract, gekunsteld en een tikje hermetisch. Lijkt.

Nadat je in de film Van der Aa onder meer als een Bowie/Pierrot zag mijmeren over hoe mensen in het leven zouden moeten staan, als een Moeder Alice met roze konijnenoren in Wonderland ziet turen naar haar dochter of als een kauwende F1-piloot ziet verklaren dat ze liever een beetje mysterieus blijft, verschijnt er na afloop (helaas pas na afloop…) per filmscène uitleg over de inspiratiebronnen – interviews met John Cage, Pier Paolo Pasolini, David Bowie en Prince… – van de verschillende scènes. Daardoor vervelt het bevreemdende universum tot een aandoenlijk speelse, gelaagde wereld.

Dat geldt ook voor deze voorstelling. Inhoudelijk heeft die niets te maken met de film maar vormelijk zijn er overeenkomsten. Ook hier zijn de beelden minutieus gecomponeerd met oog voor esthetiek en theatraliteit. Ook hier baden de beelden in muziek die zwanger is van melancholie en rijk aan referenties naar hiphop, pop en klassieke muziek.

De set: een van bloedspatten ontdaan slagerswinkeldecor, inclusief vlotte draaideur met een rond piepraampje en bedieningstoog. De enige roze/rode ‘vlekken’ zijn de outfits van de negen performers. Voor die performers – Eva Ackerman, Naomi Beeldens, Isaak Duerinck, Laura Kennis, Jonas Leemans, Mathias Van den Plas en Rhea Vanhellemon- schreef Van der Aa een partituur van klanken en bewegingen. Van der Aa zelf speelt een vrouw die met een kilometerslang boodschappenlijstje in de slagerij arriveert. In koket Frans zingt/zegt ze haar bestelling. Het winkelpersoneel geeft haar zingend en niet zonder veelzeggende mimiek antwoord in het Frans en soms gezellig in het Nederlands. Intussen verschijnen op het scherm boven de scène lyrics en de gedachten van de klant in het Engels en Nederlands.

Toegegeven, je moet wennen aan Van der Aa’s taal – want Van der Aa blijft graag een beetje mysterieus, zoals ze een fan haar alter-ego’s laat zeggen in de film I can’t go back to yesterday. Het is wennen zoals je moet wennen aan een iets te heet bad. Maar langzaam groeit respect voor de minutieuze uitvoering van spel en muziek. Dan word je ondergedompeld in muzikale melancholie, met een bruisbal humor. Van Der Aa wil de absurde macht van de consument aantonen. Dat lukt.

Maar in dit zorgvuldig gecomponeerde ‘absurdistan’ zie je tevens de absurde omgang van de uit vlees bestaande mens met zacht, roze vlees. Entrecôte lijkt zo ook een karikaturale kritiek op onze omgang met vlees. Het is muziektheater dat je, na het wennen, in een elegante greep houdt en via een charcuteriemedley een kritische blik laat werpen op de consumentenmacht en de vleesindustrie. De muziek geeft overigens vooral zin in méér stuff van One Trick Pony, al mag het altijd een tikje minder mysterieus.