Eddy Planckaert op de planken: ‘Laat u niet doen door het leven, godverdikke!’

Eddy Planckaert trekt
met vrouw Christa en ­zonen Francesco en Junior de theaters in onder de vlag De Planckaerts op de planken.

Naast die drie familieleden neemt de voormalige coureur ook Filip ­Osselaer mee, die zijn biografie schreef en ­eerder ook al die van die andere wieler­legendes Freddy ­Maertens en Lucien Van Impe en met hen óók langs de zalen trok. Maar deze keer wordt het anders.

Eddy Planckaert: Zij vertelden over hun wielercarrière. Ik zag dat niet ­zitten. Zo’n avond is enkel interessant voor wielerfans. Dus stelde ik voor er een famiie-avond van te maken, in een decor waar naast de zetel wieler­truitjes hangen. We vertellen over twaalf momenten uit ons leven. Elk moment wordt afgesloten met een liedje, live, met Francesco op gitaar en Junior op drum.

Hoort Wij zijn goed bezig, ook al ­zeggen ze van niet daar bij?

Planckaert: Ja! Dat is ons lijflied. In 2003 zongen we dat in Tien om te zien. Nu sluit het de show af. Ook te horen: Que sera, sera van Doris Day – nadat Christa over haar jeugddroom heeft verteld – en Everybody Hurts van R.E.M., na het verhaal over het kindje dat we verloren. En we tonen filmpjes. Zoals mijn overwinning van Paris-Roubaix in 1990! Dan wordt de zaal stil.

Verlaten we de zaal zoals jij in 1989 de Zwitserse kliniek La Prairie verliet?

Planckaert: (lacht) Dat is perfect samen­gevat. Ik kreeg daar een ­injectie met cellen van ongeboren lammetjes. Dat gaf nogal een boost! We ­willen ons publiek ook een boost geven met ­onze verhalen. Ook al zijn het niet ­alleen vrolijke verhalen. Maar wij ­geven nooit op. Ons motto? Laat u niet doen door het leven, ­godverdikke! En terwijl we langs de theaters reizen, zie je op tv in Château Planckaert hoe de werken aan ons kasteel in Frankrijk vorderen. Ik zeg altijd: ‘Gewoon doordoen, Eddy.’ Vroeger zei ik dat tijdens de koers. Nu is mijn sport de familie bijeenhouden. Al hoor ik de jonge Eddy soms zagen: ‘Ge zoudt beter wat meer trainen!’ (lacht)