KVS-directeur Michael De Cock speelt een stuk als een pretraket, mét een missie

KVS-directeur Michael De Cock bewerkt zijn essayistisch boekje Alleen de verbeelding kan ons redden tot een swingende solo. Noem het een stuk als een pretraket, mét een missie.

‘Michael heeft geen schrik. Hij durft.’ Dat kregen we dit voorjaar een aantal keer te horen toen we onderzoek deden voor het artikel Politiek theater om de podiumkunsten. De Cock onderschreef die stelling nogmaals toen hij tijdens De Afspraak met de voeten vooruit in discussie trad met Vlaams Belang-politicus Chris Janssens.

‘Michael heeft geen schrik. Hij durft.’ Dat kregen we dit voorjaar een aantal keer te horen. En hij bewijst het ook deze zomer.

En hij bewijst het ook deze zomer. De flamboyante De Cock trekt met de monoloog Alleen verbeelding door het land. Eerst speelt hij in het Middelheimmuseum – vlakbij Rik Wouters’ beeld Het zotte geweld – nadien verkast hij naar Theater Aan Zee. De monoloog is gebaseerd op het boekje Alleen verbeelding kan ons redden dat de Cock in 2023 op de wereld losliet. Het is een bevlogen pleidooi voor de kracht – of macht – van kunst en verbeelding. Een kracht waarin De Cock gelooft. Hij zag dat geloof enkele jaren geleden bevestigd toen hij het verhaal hoorde over een Britse officier en piloot die tijdens WOII de opdracht kreeg om het Italiaanse stadje San Sepolcro te bombarderen. De piloot weigerde omdat hij plots – hij vloog al boven de stad – besefte dat in die stad het mooiste schilderij ter wereld – een fresco van Pierro della Francesca over de verrijzenis van Jezus Christus – zich bevond.

De anekdote haalde ook de solo. Die solo ging in première tijdens het eerste festivalweekend van Tomorrowland. Dat is mogelijk niet toevallig. Want De Cocks verhaal begint – na een ietwat ongemakkelijk vragenrondje waarbij hij polst naar wie welk gedicht uit het hoofd kent en wat onze favoriete Bondfilm is – in Tomorrowland. Daar doolde hij enkele zomers geleden, dankzij zijn lief, de sopraan Ana Naqe, rond in de backstage. De Cock doolde recht in het gezichtsveld van DJ en superster Paris Hilton… Wat dan gebeurt, laten we aan De Cocks verteltalent over. Er gebeurt véél, waaronder het roken van een pretraket op het dakterras van KVS…

De Cock is theaterdirecteur, regisseur, acteur, jeugdboekschrijver en journalist. De auteur schreef, geprikkeld door de directeur en de journalist, een geweldig en zeer meanderend verhaal voor de acteur. Die acteur spreekt aanvankelijk iets te snel. Dat spreekritme verraadt het tempo waaraan De Cock leeft, kijkt, denkt en de wereld van zijn publiek een klein beetje hoopt te verbeteren of te kleuren. Soms raak je de draad even kwijt maar de rode draad ligt altijd voor het grijpen: het avontuur met Paris Hilton. Tussen het vertellen van het Paris Hilton-avontuur door, draait hij platen, draagt gedichten voor, toont schilderijen en festivalposters. Hij strooit kwistig met namen van dichters, schrijvers, schilders, muzikanten en voorstellingen die hem raakten. Allemaal om zijn punt te illustreren: enkel verbeelding kan ons redden.

Gaandeweg rukt hij zijn zwarte KVS-sweater af en staat hij in gebruinde bast voor zijn publiek, hip op felgele sneakers en in een diepblauwe broek. Heel even verwijst hij naar zijn stukgelopen huwelijk, naar de onvermoeibare Peter Pan in zich. Maar het allermooiste beeld levert de scène op waarin hij zijn gitaar neemt. ‘Gekregen toen ik acht was, het zijn nog altijd dezelfde snaren. Dat zegt vooral iets over de sterkte van de snaren.’ Hij gaat op een bak staan – uit meer dan witte lakens, wat bakken, een wit gespoten twijgje en een DJ-set bestaat zijn decor niet – sluit de ogen en zingt.

Je ziet een man die zijn gezinsleven naar de vaantjes hielp om zijn droom als kunstminnend mens waar te maken. Het raakt, het bedwelmt, het inspireert, het verwart. Dit is een stuk als een pretraket.

Ineens zie je hem. De achtjarige Michael – Miki voor de vrienden en voor Paris Hilton – die droomt van een leven als muzikant, die op het punt staat om muzikale en andere helden te ontdekken, al dan niet op Rock Werchter of Tomorrowland. Maar het is ook de jongen die een zeer geëngageerd hart in zich draagt en als volwassen man met Stephan Vanfleteren in Oostende bootjes met vluchtelingen zal fotograferen en van de KVS een huis vol kleur wil maken én rakende jeugdboeken schrijft, en….

Je ziet een man die zijn gezinsleven naar de vaantjes hielp om zijn droom als kunstminnend, gulzig mens waar te maken. Het raakt, het bedwelmt, het inspireert, het verwart. Dit is een stuk als een pretraket, mét een missie. Al wil je nadien vooral zijn boekje in duiken om alle referenties na te checken. Want die ratelt hij dus net iets te snel af. Die jongen met zijn gitaar.