Simon De Vos maakte in 2013 een wervelende Romeo en Julia die horden jongeren (en volwassenen) terug smoorverliefd maakte op Shakespeare. Zijn enscenering van King Lear bulkt van de machtige scènebeelden, maar kreunt onder de politieke boodschap.
The Play = King Lear
Gezelschap = HETPALEIS en Het Zuidelijk Toneel
In een zin = Een urgente, heldere King Lear die jong én oud aanspreekt maar de politieke boodschap iets te ijverig brengt, met een forse dip halverwege de voorstelling tot gevolg.
Hoogtepunt = Hoe Michaël Pas transformeert van Lears kabinetchef tot diens nar door zijn broek tot aan de rand van zijn (lang) onderhemdje te laten zakken. Ook indringend: het moment waarop Lear bekent aan zijn dochter dat hij zal sterven. De dochter lacht en zucht, ook voor een stervende vader heeft ze geen tijd. Ze stuurt hem weg.
Quote = ‘Ge kunt niet aan de zijlijn roepen dat ge verandering wilt. Als ge iets wilt doen, moet ge het mijnenveld in.’
Meer info: www.hetpaleis.be en www.hzt.nl
‘Hij heeft het charisma van een natte dweil!’, spot een van de schoonzonen van Koning Lear op een familiebijeenkomst. Dat regisseur Simon De Vos de quote recupereert waarmee Nigel Farage in 2012 voormalig Europees president Herman Van Rompuy schoffeerde, toont De Vos’ insteek: hij wil jongeren niet alleen een van de mooiste stukken uit de Westerse toneelgeschiedenis laten kennen, hen ook een politiek geweten schoppen. Lukt dat? Grotendeels.
Regisseur Simon De Vos wil jongeren niet alleen een van de mooiste stukken uit de Westerse toneelgeschiedenis laten kennen maar hij wil hen ook een politiek geweten schoppen. Lukt dat? Grotendeels.
De 36-jarige De Vos rukt de laatste jaren op als een van de interessantste, meest gedreven tekstregisseurs van zijn generatie. En hij banjert vrolijk van jongerenpubliek naar volwassenenpubliek en terug. Toegevingen doen behoort niet tot zijn vaardigheden. Zoeken naar helderheid wél.
Dat blijkt uit het openingsbeeld van deze King Lear. Op een volstrekt kale scène liggen de drie zussen – Cordelia, Goneril en Regan – te giechelen. Tot hun vader (een ijzersterke Jan Hammenecker) verschijnt en verkondigt dat hij afstand doet van de kroon.
Terwijl Goneril en Regan popelen om het heft in eigen handen te nemen, is Cordelia razend. Haar vader zag haar als zijn opvolger. Maar zij wilde niet zomaar in zijn voetstappen treden maar zijn rijk – dat sterke gelijkenissen vertoont met Europa – op een geheel andere manier gaan leiden, ‘vanuit en voor de burgers’. Dat zint haar vader niet.
Het siert De Vos dat hij de (kinder)ziektes waarmee Europa worstelt uit de doeken doet.
Dus verbant Lear haar. De Vos kleurt haar lot nog zwarter in dan Shakespeare dat doet en verraadt daarmee zijn donker toekomstbeeld over Europa en burgerbewegingen. Intussen schuiven zwarte, rechthoekige panelen door de lucht, het lijken schaduwen van verlichte flatgebouwen. Onder die panelen bediscussiëren Lears dochters en hun echtgenoten allerlei beleidsplannen die meer geld voor hen en minder zekerheden voor de burgers zullen opleveren, meteen het taaiste stuk van de voorstelling.
Het siert De Vos dat hij de (kinder)ziektes van Europa zorgvuldig verweeft in dit stuk. Maar door die politieke missioneringsdrang zakt het stuk in. Pas wanneer hij de politiek tot achtergrond maakt van de persoonlijke tragedies en terug stevig aanknoopt bij Shakespeares verhaal – en de tragische vader-kindrelatie, hervindt het stuk zijn vaart.
Het laatste bedrijf speelt zch af op een vuilnisbelt vol oude kleren en plastic rommel. Het rijk is herschapen in doffe ellende. Daarin laat De Vos zijn personages ronddolen en reiken naar hopen.
Uiteindelijk bezwijken ze aan ziekte en wanhoop. Zo weet De Vos het meest te treffen: als hij zijn engagement niet in letterlijke, van politieke zwangere scènes vertaalt, maar in taferelen die zinderen van emotie, dankzij de straffe spelprestaties én de sterke tekst.
De Vos weet het meest te raken als hij zijn engagement vertaalt naar taferelen die zinderen van emotie u0026#xE9;n straffe teksten.
Want De Vos toont zich, na zijn Romeo en Julia in 2013, opnieuw een uitmuntend bewerker van een klassieker. Hij stript Shakespeares tekst uit 1606 tot een strakke tekst met pittige dialogen. Zulk sterke zinnen zorgen ervoor dat de acteurs met mateloos veel urgentie en speldrift de planken bespelen. Onder meer Jan Hammenecker (als Lear), Michael Pas (als Lears adviseur Kent én nar), Jobst Schnibbe (als Lears vriend Gloucester) en Scarlet Tummers (als Cordelia) laten zich van hun beste kant zien.
Hun spel, De Vos’ regiebeelden, zijn tekstbewerking maken deze King Lear werkelijk tot een wervelende belevenis. Dit is een urgente, heldere King Lear die jong én oud aanspreekt en wil aansporen tot politiek bewustzijn. Al is het jammer dat veel toeschouwers halverwege de voorstelling even als natte dweiltjes in hun zitjes gaan hangen terwijl de personages zich gedragen (of misdragen) als debatterende politici in een (Europees) parlement..
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
