Johan Heldenbergh over ‘Parkplatz’: ‘Zelfs met de grootste klootzakken moet je kunnen meeleven’

Johan Heldenbergh schrijft eindelijk nog eens mee aan een stuk. In Parkplatz voeren twee broers het heftigste gesprek van hun leven met zicht op een mooie sportauto.

‘Ge kunt niet weg van mij. Wij zijn broers. Als ik doodval, staat gij op mijn doodsbrief. Als gij sterft, sta ik op uw doodsprentje.’ Zo begint Parkplatz, het eerste stuk sinds 2011 waaraan Heldenbergh – die intussen een bloeiende acteercarrière uitbouwde in Frankrijk – meewerkt als medeschrijver en regisseur. Robrecht Vanden Thoren en Titus De Voogdt doen mee als acteur.

In 2008 speelden ze samen in Altijd prijs. Is dit een vervolg?

Johan Heldenbergh: We willen nog eens: met die vraag kwamen Robrecht en Titus naar mij. Toen ze Altijd prijs maakten met Arne Sierens waren ze twintigers. Ze speelden de kansarme vrienden Dino en Pierre die zwalpend tussen dancings en krotwoningen hun weg zochten. We wilden geen vervolg maken. Benoit en Joeri zijn broers, bedrijfsleiders én rijk genoeg om meer dan één sportauto te kunnen kopen.

Wordt het een kritiek op zelfingenomen CEO’s?

Heldenbergh: Het wordt een uitnodiging om mee te voelen. Weet je, bij ons thuis zaten de emoties niet in de frigo. Ik ben dus niet vies van veel gevoelens. (lacht) Toen ik in 1998 in de ploeg van Mijn Blackie belandde, wist ik: dit is mijn plek. Arne Sierens liet ons improviseren op scène en hielp ons met muziek. Samen bouwden we een stuk met zo veel humor en tristesse dat je zelfs met de grootste klootzakken kon meeleven. Dat is ook nu het plan. Benoit en Joeri hebben geen heftige dingen meegemaakt. Toch staan ze stijf van de pijn. Ter voorbereiding spraken we enkele CEO’s. Op de vraag naar hoe hard ze werkten, kregen we vaak hetzelfde antwoord: ‘Zéker tot twee uur ’s nachts.’

Herkenbaar?

Heldenbergh: (zucht) Natuurlijk! De laatste weken zat ik tot dat uur achter de laptop om de improvisaties tot scènes te monteren. En dan stond ik om half zeven weer op om met mijn gezin te ontbijten. De mogelijkheden in onze sector zijn zo verminderd dat je zulke uren moet kloppen, zonder CEO-loon. Maar ik wil niet zagen. Ik verdien mijn brood met spelen in Frankrijk. En ik werk aan een scenario. Niet van Parkplatz – al zou het een kleine, geestige serie kunnen zijn –, Parkplatz blijft toneel. Minder dansant dan was aangekondigd – Titus en Robrecht zijn veertigers met lijven die wat stroever blijken dan gewenst (lacht) – maar des te emotioneel.