Hoe oogt en klinkt knaldrang? Als Voetvolks dansbom ‘Into the open’

Lisbeth Gruwez en Maarten Van Cauwenberghe hadden na twee jaar pandemietalmen GOESTING om te KNALLEN. Die hoofdletters staan volledig op hun plaats. Want de première van Into the open deed de vloer van de AB-concertzaal daveren van jolijt.

Minstens vijftig mensen. Dat is, denken we, het aantal dat tijdens het bisnummer van Into the open het podium bestormde om samen met de vier dansers volledig uit de bol te gaan op de jubelende gitaren van Maarten Van Cauwenberghe en Elko Blijweert plus de triomferende drum van Frederik Heuvinck. Het andere deel van het publiek stond stralend naar het tafereel te kijken en gaven de gigantische ballon die door de zaal stuiterde af en toe een tikje met de hand zodat die vrolijk door de lucht bleef dansen.

Into the open ging in première op de dag waarop Russische troepen op bevel van president Vladimir Poetin Oekraïne aanvielen… Voetvolk plaatste tegenover het gruwelijke geknal van oorlogswapens het deugddoende geknal en gegier van drums en gitaren die eindelijk nog eens mogen daveren en dansen op een ongekunsteld funky verlicht podium vol extatische muzikanten en dansers.

Die drie virtuoze muzikanten leveren het muzikale stuff waarvan de vier dansers compleet geil en gek worden.

‘Check! One!’ Met die bondige openingszin betreedt drummer Heuvinck de arena die hij het komende uur zal doen daveren van genot en bewondering. Zijn zeer potig drumstel prijkt op een podium op het podium. ‘Koning Drum’ regeert tijdens Into the open. Omheen die drumtroon: de nodige bierblikjes en waterflesjes. Na Heuvinck volgt algauw Maarten Van Cauwenberghe die zich ontpopt tot een meesterlijk bassist wiens basgitaar in geweldig jankende, jubelende en dan weer plagerige dialogen verzeild raakt met de gitaar van Blijweert.

Die drie virtuoze muzikanten leveren het muzikale stuff waarvan de vier dansers – Wei-Wei Lee, Celine Werkhoven, Artemis Stavridi en Misha Demoustier – compleet geil en gek worden. In kinky kostuums waarmee ze na de voorstelling zo het nachtleven in kunnen duiken, flaneren de vier een voor een de scène op als volleerde fotomodellen die de show van hun leven zullen lopen. De vier loeren naar het publiek, lonken naar elkaar, stuiteren over en op elkaar, vallen uitgeput neer op de scène om dan weer op te veren en tegen de drums aan te schuren of, zoals Wei-Wei Lee, op het hoofd van Maarten Van Cauwenberghe te belanden en er, tong uit de mond, prinsheerlijk te blijven balanceren als een dansdronken prinses.

‘Op en naast het podium zie je alleen maar lijven die zich lekker leeg dansen en gelukzalige gezichten. Soms, zoals in de laatste fase van een pandemie, moet dans alleen maar dat zijn: FEEST’

De mosterd voor deze knaldrangdans – die overigens in slow motion en op het ritme van een gedempte hartslag begint – haalden Gruwez en co onder meer bij partybeesten, bij hyperenergieke frontmannen en frontvrouwen à la Mick Jagger, Beyoncé of Chris Martin en bij de opzwepende sounds van The Chemical Brothers of Krautrockbands zoals Can of Kraftwerk.

Het resultaat is een stomend dansconcert dat niet inzet op verfijnde en secuur uitgekiende choreografie of doortimmerde akkoorden maar op aanstekelijk energieke muziek en dans die je verleiden toe te geven aan die knaldrang. Al misten wij wat vurige variatie in de choreografie en een opzwepende zangstem in de muziek, de energie spatte ontegensprekelijk van de scène af.

In de AB zorgde dat alvast voor een generatie-overschrijdend feestje en pure ontlading. Op en naast het podium zag je alleen maar lijven die zich lekker leeg dansen en gelukzalige gezichten. Soms, zoals in de laatste fase van een pandemie, moet dans alleen maar dat zijn: FEEST, waarop je alles en iedereen vergeet, en enkel nog het knallen van de drums en het huilen van de basgitaar hoort terwijl je ogen zich vastklampen aan zwoele, zwetende lijven.