HETPALEIS haalt met ‘Het kleine sterven’ een magneet van een stuk in huis

Dimitri Leue regisseert Evelien Bosmans en Lukas De Wolf in een prachtig liefdesdrama.

Neen, niet alleen de camera is dolverliefd op Evelien Bosmans. Ook de horden jongeren die dezer dagen naar HETPALEIS afzakken om er Het Kleine sterven mee te maken. En je kunt het jonge volk onmogelijk ongelijk geven… Bosmans weet als geen ander met de camera te flirten én met de woorden die Dimitri Leue haar in de mond legt.

Sinds 2000 geldt er een ongeschreven wet in de theaterwereld: ‘wie jongeren naar het theater wil lokken, voert Dimitri Leues toptekst Het kleine sterven op.’ Leue schreef de tekst voor An Miller en zichzelf. Het verhaal is sober maar ontroerend mooi: een jong koppeltje wordt geconfronteerd met ziekte en neemt een radicaal besluit dat even gruwelijk als teder is: de jongen begeleidt het meisje tot de allerlaatste snik op de meest liefdevolle manier ooit. Een romantischer manier om met jongeren een gesprek over het leven en de dood, stervensbegeleiding en zelfs euthanasie te praten is er niet.

Leue toont zich in die tekst een meer dan (en soms iets té) enthousiaste taalbuitelaar. Hij laat Seppes goochelen met taalgrapjes. Die mopjes doen soms knullig aan, soms ongemakkelijk maar – dat is het belangrijkste – ze redden Hannah en Seppes telkens uit de lastige momenten.

Anno 2016 ensceneert Leue zijn tekst met Bosmans en Lucas De Wolf in de hoofdrollen. De scène wordt gedomineerd door een blauw doek waarboven een projectiescherm hangt. De Hannah en Seppes van 2016 spreken niet alleen af aan de haven van Antwerpen. Ze communiceren, uiteraard, ook via Skype, Instagram en WhatsApp. Slim gezien van Leue. Hoe strik je ‘de beeldgeneratie’? Met filmbeelden. Maar, de filmbeelden waarmee hij hen strikt zijn van een onbeschaamde, romantische schoonheid. Soms realistisch, soms ontwapenend abstracht. Prachtig gefilmd door Ann-Julie Vervaeke. Spel en filmbeelden worden bovendien stevig met elkaar verbonden door de zachte pianoklanken van Antoon Offeciers.

Toen ik de voorstelling bijwoonde, zat de zaal nokvol woelige jongeren. Die drukke zaal werd echter muisstil vanaf het eerste beeld (een close-up van Bosmans die een vinger tegen de mond houdt terwijl ze als Hannah aan het Skypen is met Seppes) en bleef dat tot de laatste seconde. Dat zegt genoeg. Dit is theater dat jongerenharten als een magneet aan zich bindt. Dankzij de vorm, de weelderige maar herkenbare taal én het warme spel. Bosmans’ strafste scenes zijn de vele scènes waarin ze met de camera kan flirten. De sterkste scènes van De Wolf – die op de filmbeelden soms iets te extravert speelt – zijn deze waarin hij voluit toneel kan spelen en de camera mag vergeten. Maar de twee tillen elkaar op en zetten samen een straffe prestatie neer. Dit is de perfecte voorstelling voor jongeren die hun hart (nog niet) aan het theater verloren.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe