‘Het wordt geen therapiesessie’: Astrid Stockman over ‘Spreekuur’

Sopraan Astrid Stockman nodigt in de voorstelling Spreekuur mensen uit om te praten over het lied dat hen veranderde. Daarna zingt ze de song.

Astrid Stockman was vier toen ze in de kerk een koor hoorde zingen. ‘Dat wil ik ook’, besliste ze. En zo geschiedde. Intussen is ze 36 en een van onze bekendste sopranen. Tijdens de pandemie werd ze gepromoveerd tot de muze van het VRT-programma Vive le vélo. Nu start ze met Spreekuur haar eigen ronde van Vlaanderen.

Hoe ontstond dit idee?

Astrid Stockman: Ik broed er al jaren op. Ik zing én spreek graag tijdens mijn concerten. Nadien vertellen mensen me vaak wat de nummers voor hen betekenen. Hoe een van de liedjes die ik bracht hen hielp tijdens een heftig moment, bijvoorbeeld. Daar wilde ik wat mee doen. Dat ook VRT nu met Ik vraag het aan een show brengt waarin BV’s hun verhaal bij een song vertellen, bewijst dat het een waardevol idee is. Op elke locatie waar ik speel, doe ik een oproep om liedjes en de bijbehorende verhalen te verzamelen. Zo stel ik de avond samen.

Een song kan je levenslang helpen.

Je test het in Strombeek. Welk liedje zing je zeker?

Stockman:Annelies uit Sas van Gent. Een song van Louis Neefs over een meisje dat haar zangtalent niet kan verzilveren. Dat lied zat in de jukebox van mijn oma. Ik heb er uren naar geluisterd en het raakt me nog steeds. Het wordt een uitdaging om het live te brengen. Ook Frida Boccara’s Cent mille chansons breng ik. Ooit gaf ik bij een koppel een huisconcert op hun oude Franse piano. In de veranda, naast een antieke kast. Daar kreeg ik ineens zin om Boccara’s lied te brengen. Onvoorbereid. Soms moet je impulsief durven te zijn. (lacht) Toen ik het lied zong, huilde de gastheer. Het bleek het lievelingslied te zijn van zijn gestorven moeder, wier kast in die veranda stond.

Ik vraag het aan is een tranendal. Wordt Spreekuur dat ook?

Stockman: Dit is geen overrompelende show met liveband, hè. Ik sta alleen op het podium, met mijn Philicorda-orgeltje. En er staat een zetel waarin de mensen hun verhaal vertellen. Ik ben klassiek geschoold, mijn focus ligt op tekstvertolking. Dankzij een tekst kan een song uitgroeien tot iets dat je levenslang helpt. Dat wil ik laten horen. Het wordt geen therapiesessie. Het wordt een intieme ode aan de levenskracht die muziek is.