Het nieuwe stuk van Bejamin Abel Meirhaeghe heet ‘Shelly Shonk Fiffit’, omdat het nu eenmaal een naam moest hebben

Stijg boven uzelf uit, desgevallend met behulp van de James Webb-ruimtetelescoop.

Het publiek in pure verwondering storten, dat is de missie van Benjamin Abel Meirhaeghe met zijn theatrale trip Shelly Shonk Fiffit bij het Toneelhuis, met elektronische muziek van Caterina Barbieri, recent nog een van de niet te missen concerten op Nuits Sonores, en met op het podium een telescoop.

‘Een replica van de James Webb-ruimtetelescoop, hét voorbeeld van hoe de mens dankzij de verbeelding boven zichzelf uit kan stijgen’, zegt Benjamin Abel Meirhaeghe, contratenor en tegendraads theatermaker die niet beducht is om oud en nieuw, opera en beats, zangers en dansers onherkenbaar door elkaar te klutsen. Eerder liet hij zich bij Opera Ballet Vlaanderen al opmerken met het retrofuturistische cabaret A Revue (2020). Later mutileerde hij Monteverdi in Madrigals (2022) en recent nog stond hij op de Volksbühne in Berlijn met Death Drive. Everything Everyone Ever Did, waarin hij toonde hoe de dood ons door het leven drijft.

Veel jonge acteurs willen ‘gewoon’ spelen en oude teksten herkauwen. Theater mag écht afkicken van die nostalgische reflex.

In Shelly Shonk Fiffit lijkt hij zich eerder te bekommeren om hoe dingen, verbeelding bijvoorbeeld, geboren worden. ‘Door die telescoop kunnen we zien hoe sterren in het verleden geboren werden.’

En wat een titel!

Benjamin Abel Meirhaeghe: Verzonnen toen ik vorig jaar te laat was met een titel voor dit stuk. Mensen vragen nu: ‘Hoe gaat het met dat stuk over schelpen?’ (grijnst) Mensen beginnen te fantaseren over schelpen nog voor ze het stuk gezien hebben. Perfect! Zo hoop ik dat het publiek de zaal ook verlaat: met een verwonderd brein vol vragen en associaties. We hebben het ook al associërend gemaakt. Ik heb acht mensen samengebracht die op een punt in hun leven staan waarop ze zichzelf moeten heruitvinden. Ze storten zich in scènes die een cruciaal moment uit hun evolutie en die van de mens verbeelden.

De iconische Rosas-danseres Fumiyo Ikeda is een van hen.

Meirhaeghe: Bij haar ben ik via haar leerlinge Hanako Hayakawa, met wie ik vaak werk, terechtgekomen. Zij heeft bij Rosas de jaren tachtig meegemaakt. Fantastische jaren, maar het is tijd om ervan los te komen. Veel jonge spelers willen de acteur zijn naar wie ze als kind naar opkeken. Ze willen ‘gewoon’ spelen en oude teksten herkauwen… Theater mag écht afkicken van die nostalgische reflex. Ik herken die ook bij mezelf. Maar ik wil vooral, met respect voor dat verleden, werken aan een nieuwe verbeelding en nieuwe teksten. Pas zo evolueren we.