Het Land Nod: De kroniek van een zaal en diens menselijke verhalen

De spartelende mens staat opnieuw centraal in de nieuwste worp van het jonge theatercollectief FC Bergman. In een woordeloos relaas vertellen zij de verhalen van museumbezoekers die op zoek zijn naar troost en immersie.

De nieuwe locatievoorstelling speelt zich af in de Parkloods van Park Spoor Noord. Een locatie die ontzag opwekt en aansluit bij het thema van het stuk. Loodsen zijn opslagplaatsen van goederen, maar even goed van de geschiedenis en verhalen van deze goederen. Zo ook de nagebouwde Rubenszaal van het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten, die het decor vormt voor de voorstelling.

De zaal is een indrukwekkende setting, maar aan het begin van de voorstelling kan u zich afvragen of FC Bergman heeft gekozen voor een simpeler decor dan gebruikelijk. Geduld is ook in dit geval een schone deugd en naarmate de verhalen zich ontrollen, geeft ook de nagebouwde Rubenszaal zijn geheimen prijs. Ik kan alvast verklappen dat mensen met hoogtevrees doodsangsten zullen uitstaan.

Woordeloze woordenstroom

Zonder woorden verhalen vertellen, de makers en spelers van FC Bergman gaan de uitdaging aan en slagen er dankzij perfect uitgekiende beelden meesterlijk in. De juiste energie, acrobatie en verstilling zorgen voor een zowel hilarische als melancholische voorstelling.

Met een mix van poëzie, slapstick, filmische beelden en hun typische anarchistische theatertaal nemen ze de toeschouwers mee in een aaneenschakeling van grootse en piepkleine vertellingen.

De seizoenen en jaren flitsen voorbij, de zaal transformeert en de emoties van de passanten versmelten met hun omgeving. Monologen en dialogen vloeien in elkaar over en zonder ook maar een zin luidop te hoeven uitspreken, leert de toeschouwer de dwalende museumbezoekers door en door kennen.

Nouvelle Vague

Fans van de Franse film komen aan hun trekken. Zowel de slapstick van Jacques Tati en consorten als de absurditeit van het menselijke bestaan die de Franse New Wave uitdroeg, komen aan bod in Het land Nod. Kenners zullen de beroemde Louvre-scène uit ‘Bande à part’ herkennen en ook ‘Pierrot le fou’ maakt zijn opwachting in verschillende gedaantes.

Net zoals de Franse cineasten in de jaren zestig brengen de makers van FC Bergman een nieuwe golf in beweging in het theaterlandschap. De paralellen bevestigen hun jeugdige enthousiasme en innovatieve taal.

De wond stelpen

FC Bergman wekt de ziel van de verminkte Rubenszaal weer tot leven. Nu we niet kunnen interageren met de museumzaal tijdens de renovatiewerken, zorgen de theatermakers voor een fictief alternatief, dat met krachtige beelden de zaal een nieuwe adem schenkt. /Para

ParaDe hamvraag die architectuurtijdschrift L’Emulation stelde toen het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten in 1890 de deuren openzwaaide luidt als volgt: ‘Que diable va-t-on loger dans ces immenses salles?’ Met deze vraag ging het collectief aan de slag en gaf er hun eigen poëtische invulling aan. Een zee aan menselijke passages liet een vat aan emoties en verdichtsels achter. De dwalende zielen in Het Land Nod – Ten Oosten van Eden, moest u richtingaanwijzingen nodig hebben – krijgen een stem.

De bombardementen in de Tweede Wereldoorlog en de wonden die de renovatiewerken veroorzaakten, sloegen een holte in het vat. In Het land Nod krijgt u de poging om de wond te stelpen te zien.

Tip voor koulijders en mensen met een zwakke rug: kies een plekje in het midden, zo houdt het publiek u warm en recht. Ondergetekende viel dankzij een vriendelijke heer net niet van het bankje en was blij met haar winterjas in de frisse lucht.