Gorges Ocloo over zijn nieuwe afropera: ‘Laat me nu eens fucking rouwen’

Gorges Ocloo vertimmert Pergolesi’s beroemde Stabat mater tot een erg persoonlijke afropera vol verrassingen.

In 2022 wordt de in Ghana geboren Gorges Ocloo een van de artistieke leiders bij Toneelhuis. In 2023 maakt hij er The Golden Stool, zijn eerste afropera. Met behulp van tien zwarte zangeressen die zich op operaklassiekers gooien, vertelt hij het verhaal van een Ghanees vrouwenleger dat zich verzet tegen Britse kolonisten. Zijn nieuwe voorstelling, The Grief of Red Granny, is nóg avontuurlijker. Zo mixt Ocloo Pergolesi’s Stabat mater met, onder meer, muziek van voodoo-rituelen.

Je bent gek. Dat verklapt jouw gitarist Charlton Daniels in de trailer. Wat nu?

Gorges Ocloo: (grijnst) Misschien ben ik gek omdat ik alles puur vanuit mijn gevoel doe? Anderhalf jaar al staat Pergolesi’s Stabat mater op repeat. Op mijn telefoon. Thuis. Song na song beluisterde ik urenlang. ‘Wat voel ik?’ vroeg ik me telkens af. Dan ging ik achter mijn instrumenten zitten en herschreef de partituur voor zes Zuid-Afrikaanse muzikanten. In Europa worden we geboren al fietsend, in Zuid-Afrika worden ze al zingend geboren. Wat zij met hun stem kunnen, is verbijsterend.

Waarom is dit stuk een ode aan jouw grootmoeder én aan koningin Elisabeth?

Ocloo: Elisabeth mocht geen afscheid nemen van haar man, koning Albert I. Het protocol verbood dat. Dat deed me denken aan mijn oma, de moeder van mijn vader. Zij werd als veertiger weduwe. Sindsdien zorgde ze voor de kinderen en kleinkinderen. Plaats voor nieuwe liefde was er niet, want ze had geen tijd om te rouwen. Dat is vandaag ook een probleem: er is geen ruimte om te rouwen. Stel dat je partner sterft, dan krijg je twee dagen rouwverlof. Twee! (stil) Mijn oma stierf drie jaar geleden en ik had haar graag nog een keer gesproken. Maar (zuchtend) Gorges was te druk bezig met de beloftevolle kunstenaar uithangen en vond geen tijd om naar Ghana te reizen. Dat vreet aan me. Intussen moet ik blijven presteren. Ik zou soms willen roepen: ‘Laat me nu eens fucking rouwen!’ Dit stuk is een ode aan haar. Ik schreef een libretto voor een vrouw die tracht te rouwen om iemand van wie ze geen afscheid kon nemen.

Wat mag het publiek verwachten?

Ocloo: Een zotte avond vol muziek en rituelen. Je mag je glas wijn meenemen naar de zaal, er overdonderd worden en eindelijk de tijd vinden om te wenen. Het theater is de weenkamer die we vandaag allemaal missen.