Regisseur en auteur Stijn Devillé stoelt zijn locatietheatervoorstelling Geel Hesje op het drama dat zich op 11 januari 2019 in Luik voltrok. Daarbij kwam een geel hesje onder de wielen van een vrachtwagen terecht en stierf aan zijn verwondingen.
Mogelijk krijgt de Franse president Emmanuel Macron de komende tijd de kriebels, telkens rond 22u ’s avonds. Rond dat tijdstip host hij, uitgedost als een van de gilets jaunes, de protestbeweging die tegen zijn beleid protesteert en Frankrijk al meermaals opschrikte met verhitte betogingen en snelwegblokkades, over een verlaten industrieterrein in Vlaanderen. Stijn Devillé is hiervoor verantwoordelijk. In zijn locatietheatervoorstelling Geel Hesje ensceneert hij een kleine betoging van gele hesjes – inclusief kleurige rookbommen – en voorziet de activisten van latex gezichtsmakers. Je herkent onder meer Donald Trump, Angela Merkel én Emmanuel Macron.
Die betoogscène is een van de vele felle scènes uit de voorstelling die donderdagavond in première ging langs de oevers van de Vaart Leuven-Mechelen, op een industrieterrein tussen de E314 en een spoorweg. Per opvoering zijn honderd mensen – gezeten op stoeltjes langs weerszijden van het terrein – getuige van de tweevoudige missie van Devillé. Hij wil zijn publiek aanzetten om de wereld te verbeteren én hij zoekt voortdurend naar een originele manier om dat te doen. Devillé heeft zijn hart verpand aan het muziektheater. Vroeger koos hij voor een vrij minimalistische soundscape en regie. Nu trekt hij steeds vaker de muziek- en spelregisters volledig open. Dat bewijst Geel Hesje.
Het vertrekpunt is het tragische ongeval dat op 11 januari 2019 in Luik plaatsvond. Een vrachtwagen overreed toen een geel hesje – zijn naam was Roger Borlez, in het stuk heet hij Robert – bij een wegblokkade nadat de betogende Borlez met een metalen voorwerp op de voorruit van de vrachtwagen had geslagen.
Door telefoontjes van ‘hun bomma’ke’, ‘hun ma’ke’ en hun zoontje ontmaskert Devillé slachtoffers en daders als herkenbare mensen waarover je niet zomaar een oordeel kan en wil vellen.
Het stuk – waarvoor Devillé onder meer verschillende Belgische gele hesjes interviewde – begint net na dit moment. In je koptelefoon – je hoort alle stemmen, muziek, zang en achtergrondgeluiden via die koptelefoon – verstommen de geluiden van protesterende mensen en hoor je een vrachtwagen naderen. Intussen zie je hoe een politieagent Kevin (een rol voor Pieter-Jan De Wyngaert) de containers langs het terrein doorzoekt. Plots raast de vrachtwagen het terrein op en stopt op enkele meters voor de toeschouwers op de eerste rij. Daarna scheurt een aftands brommertje het terrein op. Ripper – een man opgetrokken uit gloeiend hete woede en frustratie, met verve gespeeld door Kris Cuppens – springt van de brommer en rent naar de vrachtwagen die zijn beste vriend Robert overreden heeft. De chauffeur (een rol die Sara Vertongen invult met tederheid en vuur) vlucht weg. Net dan fietst Priscilla – het lief van Ripper, de thuisverzorgster van Rippers moeder én evengoed draagster van een geel hesje – het terrein op. Priscilla is een glansrol van Aicha Cissé die met veel zachtheid, doortastendheid en flair haar personage neerzet.
Een stevige intro, niet? En dit is slechts een fractie van het verhaal. Devillé ontrolt een minutieus gecomponeerd verhaal in een soort tijdruimtelijk vacuüm van 120 minuten. Alvorens de politie de vrachtwagenchauffeur kan oppakken, treffen Ripper, Priscilla, Kevin (de politieagent die ook de zoon blijkt te zijn van Ripper) en vrachtwagenchauffeur Kelly elkaar op het terrein. Al roepend, huilend en fluisterend ontdekken zij dat ze amper verschillen van elkaar: ze proberen hun gewone leven te leiden en trachten hun frustraties over de machthebbers elk op hun manier – keihard werken, keihard keet schoppen – te stillen. Ook door telefoonoproepen van ‘hun bomma’ke’, ‘hun ma’ke’ en hun zoontje ontmaskert Devillé de slachtoffers en de daders als herkenbare mensen waarover je niet zomaar een oordeel kan en wil vellen.
Het spel wordt voortgestuwd door de soundscape van Geert Waegeman en – dé ontdekking van de avond – Prisca Agnes Nishimwe. Met haar sterke uitstraling en warme zangstem injecteert deze Antwerpse zangeres – gehuld in een uitwaaierende jurk gemaakt van ‘gele hesjes-stof’ – extra soul. Soms doet ze dat vanuit het ‘muzikantenkot’ aan de zijlijn van het terrein, soms gaat ze het terrein op en zingt ze te midden de acteurs. Die momenten behoren tot de strafste van het stuk. Onvergetelijk is de scène waarin ze Cuppens zingend begeleidt terwijl hij als Ripper een stomende monoloog afsteekt met als conclusie: ‘Werp die hesjes af, ze zijn een doelwit geworden en daardoor niet meer effectief. We moeten samen vechten tegen het onrecht dat ons door machthebbers en grote bedrijven wordt aangedaan.’
Onvergetelijk is de scène waarin Prisca Agnes Nishimwe’s zacht gezang Kris Cuppens begeleidt terwijl hij een stomende monoloog afsteekt met als conclusie: ‘Werp die hesjes af, ze zijn een doelwit geworden en daardoor niet meer effectief.’
Devillé is gepokt en gemazeld als auteur. En gedreven. En een perfectionist. Da’s een potige en soms riskante combinatie. Het resulteert in een ontzettend gelaagd stuk waarin hij zowat alles verweeft waar de samenleving mee worstelt: ongelijkheid, werkloosheid, racisme, discriminatie, homofobie, eenzaamheid, klimaatproblemen, de sensasiebeluste media … Kortom, Geel Hesje bulkt van waar de wereld van bulkt. Dat is een prestatie. Maar het zorgt ook voor een jachtigheid in het twee uur durende stuk. Er moet zo veel verteld worden, er moeten zo veel scènebeelden getoond. Sommige scènes – bijvoorbeeld van plots opduikende journalisten – worden daardoor te plompverloren simultaan met andere scènes gespeeld. Het stuk raast soms te hard voorbij, zoals de voorbijrazende vrachtwagens op de nabijgelegen E314.
Desondanks is Geel Hesje een onvergetelijke rit. Je wandelt na het applaus het terrein af langs de immense vrachtwagen en je ziet hoe de cabine zorgvuldig is gedecoreerd en gepersonaliseerd met nummerplaten waarop de namen van Kelly’s kinderen prijken. Dat beeld vat de missie van het hele stuk samen: Geel Hesje toont hardwerkende mensen die hun werkruimte opdirken met prullaria van de geliefden die ze amper kunnen zien omdat ze te hard werken voor te weinig loon en omdat ze zich in die situatie ontzettend alleengelaten voelen door de overheid, hun oversten en de samenleving. Met dat stekende inzicht stuurt het Nieuwstedelijk je terug de wereld in.
video1.0Vimeohttps://vimeo.com/Geel Hesje – teaserHet nieuwstedelijkhttps://vimeo.com/hetnieuwstedelijk1plus
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Vanaf 13 augustus!
tekst & regie: Stijn Devillé
muziek: Geert Waegeman & Prisca Agnes Nishimwe
spel: Kris Cuppens, Sara Vertongen, Aicha Cissé & Pieter-Jan De Wyngaert
dramaturgie: Els Theunis
research & interviews: Stijn Devillé, Sara Vertongen, Els Theunis
scenografie: Bart Van Merode
geluid: Stefan De Reese & Tom Buys
kostuumontwerp: Joëlle Meerbergen
assistent kostuum: Eli Verkeyn
techniek: Kishan Singh, Viktor Thys, Bernard Peeters, Wim Dejaegher
productieleiding: Ellen Haesevoets
teaser: Fien Leysen
Dank aan Thomas Decreus, Raf Verbeke, Bettina Be, Dirk-Jan Rozenboom en Antonio Quattrocchi voor hun getuigenissen
Deze productie komt tot stand met de steun van de Tax Shelter van de Belgische federale overheid en Gallop Tax Shelter Minder weergevenhttps://i.vimeocdn.com/video/918816576_295x166.jpg295166https://i.vimeocdn.com/filter/overlay?src0=https%3A%2F%2Fi.vimeocdn.com%2Fvideo%2F918816576_295x166.jpg&src1=http%3A%2F%2Ff.vimeocdn.com%2Fp%2Fimages%2Fcrawler_play.png2020-07-03 10:29:31435088793/videos/435088793
Geel Hesje van Het nieuwstedelijk speelt tot 30 augustus in openlucht aan de Kade Ecowerf in Leuven en reist vanaf 10 september tot 12 december door Vlaanderen. Alle info: nieuwstedelijk.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
