Spelen staat centraal: zo’n genereuze, swingende ‘Faust’ zag je nog niet

Theater Arsenaal, De Maan en het muziekensemble De Compagnie sloegen de handen in elkaar voor een zalig speelse én swingende versie van het legendarische verhaal rond dokter Faust.

De legende rond Faust – een wetenschapper die zijn ziel aan de duivel verkoopt, in ruil voor alle kennis ter wereld – ontstond ergens medio 1500. De Duitse schrijver Johann von Goethe pende in 1808 de beroemdste versie neer door dokter Faust verliefd te laten worden op de bevallige Greetje. Helaas bevalt Greetje van hun kind dat ze moet vermoorden… Dit stort Greetje in waanzin, en Faust in levenslang verdriet.

Joris Van den Brande herwerkte de legende voor zijn speelmaten van Theater Arsenaal / Lazarus. In zijn bewerking is Faust een vrouwelijk bolleboos. Zij valt – met de hulp van de duivel Lucifer – voor de charmes van het o zo verlegen Geertje, een jongeman die nog bij zijn moeder woont terwijl zijn broer als soldaat al vechtend de wereld rondtrekt. Faust wil Geertje in bed, minstens één avond voor haar alleen zonder Geerts moeder in de buurt. Dus geeft ze de moeder een slaappilletje waar ze een nachtje heerlijk van zal slapen. Helaas moeit de duivel zich…

De voorstelling is bovenal een wervelende vertelling van de gekende legende. Jammer voor toeschouwers die een inhoudelijk verrassender voorstelling verwachten.

Aanvankelijk kondigde Theater Arsenaal de voorstelling aan als een queeste doorheen de geschiedenis van de mens en diens (industriële) uitvindingen én een zoektocht naar wat echt telt in het leven. Die ambitie stelden ze wat bij… Faust is inderdaad een wetenschapper die op zoek is naar integriteit maar voorts is de voorstelling bovenal een wervelende, olijke en ietwat geactualiseerde vertelling van de gekende legende. Jammer voor toeschouwers die een inhoudelijk verrassender voorstelling verwachten. Goed nieuws voor iedereen die gewoon een fijne theateravond wil. Van den Brande gaf zijn collega’s en zichzelf bovenal een partituur om voluit te spelen. Met elkaar én met poppen, want dit is een coproductie met het Mechelse figurentheater De Maan. Poppenmaker Paul Contryn voorzag de spelers van groteske, expressieve en verrassende poppen. Al blijkt het spelen met die poppen niet zo vanzelfsprekend…

Dat spelen gebeurt nochtans met gretige overgave. Van den Brande zelf is een flamboyante duivel, Ariane van Vliet een innemende Faust. Al worstelt van Vliet met het enorme houten gezichtsmasker dat ze niet over haar hoofd maar voor haar gezicht moet houden. Het is een prachtig masker, maar niet het grootste cadeau om mee te spelen. En al helemaal niet als je geen ervaren poppenspeler bent. Ze redt zich prima. Maar enkel tijdens de weinige scènes waarin ze het kolossale hoofd netjes voor haar gezicht houdt, werkt het perfect.

Greet Jacobs blijkt een natuurtalent te hebben om met poppen te spelen en voelt zich als een vis in het water zowel als de broer van Geert als de leerling/fan van Faust. Ook Koen De Graeve slaat zich aardig uit de slag als verteller én als Geertje. Dat Geertje draagt een grijs, rubberen masker met minimalistische gelaatstrekken. Het zit De Graeve als gegoten. Maar wanneer hij tijdens een intieme dialoog met Faust zijn masker, net als Van Vliet, vóór zijn borstkas houdt, smelt de magie een beetje weg.

Deze Faust is een genereuze voorstelling. Niet het beleren maar het spelen staat centraal.

Gelukkig zijn er ook de muzikanten van De Compagnie. Zij palmen de helft van het podium. Onder leiding van hun dirigent Michiel Delanghe dompelen ze de gehele zaal onder in een soundscape – gecomponeerd door Mathias Coppens – die niet wil imponeren maar het spel intensifiëren. Dat lukt perfect.

Het maakt deze Faust tot een genereuze voorstelling. Niet het beleren maar het spelen staat centraal. En zo wordt die ene vraag alsnog beantwoord: wat maakt het léven echt de moeite? Spelen met (en voor) degene die je graag ziet.