Een monoloog van drie uur? Dat is net niet te lang als je Janne Desmet heet…

‘Is iedereen naar het toilet geweest?’ Het blijkt geen overbodige vraag van Janne Desmet tijdens de openingsminuten van Arme tante Danni. Want maar liefst drie uur danst, wandelt, springt en vertelt de actrice met het tere hart op de afgetrainde tong.

‘Dag Els, zou je alstublieft in een andere zaal de voorstelling kunnen bijwonen? Want de zaal waar we kort na de première spelen, is klein en het decor zal daar niet volledig tot recht komen. Janne heeft liever niet dat er pers aanwezig is.’ Die mail kregen we enkele weken geleden in de mailbox. Geen probleem. Er werd een kaartje voor een opvoering in een andere zaal geboekt. Daar was het decor wél in vol ornaat te ‘bewonderen’. We zetten bewonderen tussen haakjes.

Desmet is gezegend met een groots verteltalent plus een perfect gevoel voor timing, en dus humor. Het maakt dat je drie uur lang aan haar lippen hangt terwijl ze je meesleurt door haar leven.

Want van zodra je de zaal betreedt, zie je het decor. IJzeren bouwstellingen waar muzikanten Linda Carrijn en Ephraïm Cielen een plekje krijgen. Verde: wat houten podiumpjes op wieltjes. En enkele witte afdekzeilen, ook uit de bouwsector. Het oogt groot. Niet groots. Naarmate de voorstelling vordert, wordt het duidelijk: Janne Desmet onderschat zichzelf schromelijk en overschat haar decor aanzienlijk. Natuurlijk is dat decor uiterst efficiënt en dramaturgisch doordacht. Want Desmet vertelt eigenlijk hoe haar hoofd en haar leven heel lang als een bouwwerf aanvoelden – inclusief badkuipen die door de vochtige grond storten en mentale crashes te midden een kudde prachtige paarden op een landgoed in Limburg.

Maar Desmet is gezegend met een groots verteltalent plus een perfect gevoel voor timing, en dus humor. Het maakt dat je drie uur lang aan haar lippen hangt terwijl ze je meesleurt door haar leven.

Waarom moet ze ons zo nodig meesleuren in haar leven? Omdat ze méér doet dan honderduit vertellen over dat leven. Van haar eerste met jenever en ‘Russisch water’ overgoten fuifervaring, via tongzoenen met tongen als lauwe zalmen over een familiale verbouwraad samenstellen tot flippen bij het vinden van zwammen onder het bad.

Desmet racet door het leven, staat stil bij de struikel- en valpartijen, slikt en doet slikken als ze het over haar wijlen tante Danni heeft en de onvervulde kinderwens waarover thuis te zelden gesproken werd. Ze maakt de voorstelling om eindelijk af te geraken van het label ‘mislukt’ te zijn volgens de gangbare normen. En ze breek op de meest speelse en virtuoze manier een lans om het label ‘mislukt’ simpelweg af te schaffen. Het maakt van Arme tante Danni een tragikomische vertelmarathon waarna zowel de speelster als haar publiek met gesterkt hart terug de wereld in duiken.

Drie uur lang had ik niet alleen zicht op die geweldig spelende Janne Desmet en haar perfecte muzikale buddies. Ook de drie technici zaten in mijn gezichtsveld. Dat trio straalde alleen maar vertrouwen uit in hun frontvrouw. Er werd geswitcht tussen een blik op het podium, op het licht- en geluidpaneel, op de smartphone en op het drankblikje. Ze reizen nog tot eind juni met hun frontvrouw door het land. Dezer dagen blaakt zelfs die allesbehalve in het leven mislukte frontvrouw van vertrouwen, of haar decor nu wel of niet helemaal in de zaal kan.